29 november 3

Hoofdstuk 3, storm en regen
Als we opstaan is het nog vroeg maar we zijn uitgeslapen. Voorzichtig kijken we naar buiten en zien dat het nog altijd hard waait met soms een regenbui.
Maar we gaan vandaag op pad, een route van 160 kilometer afleggen met een aantal stopplaatsen. Als we in de richting van Rosario rijden verbazen we ons over de uitgestrekte vlakten met een enkel huisje. Er zijn geen planten of bomen. Het is alles steen wat je ziet. Hoe komt het toch dat mensen hier gaan wonen, zonder auto kom je nergens. Vaak zie je ook onafgemaakte gebouwen en huizen. Waar is iedereen gebleven en waarom is het niet afgemaakt. Waarom zet je een huisje vlak voor een hoge berg, een berg die niets te bieden heeft.
Het enige groen wat je soms tegenkomt is van een Aloë vera of cactus plantage waarom heen de eigenaren een wal van stenen hebben gebouwd om het regenwater vast te houden.
Onderweg zien we de eerste windmolens, wit met metalen wieken, alsof ze uit het verhaal van Don Quichot zijn gelopen. Maar ook molens van een veel oudere soort zie je in deze omgeving veel, deze hebben zes wieken.
Als we bij een molenmuseum komen gaan we natuurlijk kijken, we zijn er nu toch. Achter de kassa zit een vrolijkaard, maar niet heus. Met pijn en moeite groet ze. We kopen drie kaartjes van haar, ze krijgt het nog uit haar strotje om te vragen of we een informatiemap willen en gewapend met de Engelse vertaling gaan we op pad. De molen is klein, de trap naar de entree telt maar tien treden en in de molen kun je nog een houten trap op.
De molen lig tegen een vierkante binnenplaats aan, waar het rustig is. Ondanks dat het geheel ommuurd is waait de wind er nog steeds stevig doorheen. Vanaf de molen heb je een goed uitzicht over de omgeving. De oneindige vlaktes, plat en dan ineens een berg. Wat een vreemd land is dit.
Wanneer zijn hier voor het eerst mensen komen wonen, dat is wat we willen weten als we Rosario inrijden.
Van inrijden is eigenlijk geen sprake, elk dorpje bestaat zo ongeveer uit een paar huizen, een kerkje (het centrum) en een barretje, waar de eigenaar op een te klein stoeltje voor de deur zit en zich niet druk lijkt te maken over het ontbreken van gasten.
Er valt dus niet zo veel te bekijken. Dat zorgt er voor dat we naar de volgende stop rijden. De omgeving blijft ons verbazen. De wolken die als een schaduw over de bergen schuiven om vervolgens zonovergoten achter te blijven. Fascinerend, dat is het. Het land van de vele vragen.
We rijden door het plaatsje Antiqua en ook hier is het hetzelfde, kleine huisjes, wit met bruine vlekjes, deuren en luiken van de ramen gesloten. Het lijkt wel of er helemaal niemand woont. Kinderen hebben we nog helemaal niet gezien.
Op naar het volgende dorp Tiuneja. Daar willen we stoppen voor een kop koffie en als we een leuk zaakje hebben gevonden en op het horloge kijken is het al lunchtijd dus blijven we hier ook lekker lunchen. De bediende is uiterst aardig en loopt glimlachend door de zaak. Met een volle buik stappen we in de auto en rijden de bergen in langs een kronkelende weg waar op gezette plaatsen een prachtig uitzicht is waar te nemen en eindigen in Betancuria.
Onderweg heeft het hard gewaaid en boven op de bergen is het best fris. In Betancuria lopen we door een klein parkje, over de brug van een droge rivierbedding naar boven naar het kerkplein. Om het kerkje in te mogen moet er betaald worden en dat doen we niet. We betalen niet voor een kerk. We lopen nog wat rond om vervolgens weer in de richting van de auto te lopen en verder te rijden.
Onze op een na laatste stop is Pajara, een dorp waardoor een droge rivierbedding meandert waarlangs enorme bougainvilles bloeien in verschillende prachtige kleuren. Het is er rustig en de zon schijnt. We wandelen in de luwte en komen bij een kerkje wat twee maagden Maria’s heeft. De gevel van de kerk is mooi gebeeldhouwd maar van binnen is het sober. Zo hebben we een rondje gelopen en komen als vanzelf weer bij de auto uit.
De laatste stop is in La Olivia, we dachten een behoorlijk grote stad maar ook hier een lichte teleurstelling, een kerkje met een markante toren en verder is alles dicht, is het Siesta?
We rijden nog even naar Correlejo voor wat boodschappen want vanavond eten we thuis. Gekookte aardappeltjes, doperwten, sla en een karbonade. Misschien gaan we na het eten nog even naar het centrum om een beetje rond te wandelen.
Maar dat komt er niet meer van, we blijven thuis, lezen en drinken wat en gaan om half twaalf naar ons bedje.
We hopen op een mooie dag die komen gaat.