2 december

Hoofdstuk 5, Mud aardappelen en fruit
Om zeven uur staan we op, douchen, ontbijten, broodje mee voor onderweg voor een rit van twee uur.
We rijden naar het zuiden en inmiddels weten we iets meer van de geschiedenis van het eiland. Er wonen 104.000 mensen en 200.000 geiten. Onderweg zie je veel verlaten boerderijen, de landbouw is verloren gegaan door enerzijds de vulkaanuitbarstingen en anderzijds zand wat vanuit de Sahara is overgewaaid.
De boskap heeft er voor gezorgd dat er nagenoeg geen boom meer staat en de hoeveelheid geiten heeft er voor gezorgd dat alles kaalgevreten is.
De nieuwe koers voor Fuerteventura is het realiseren van een ecologisch eiland wat zijn stroomvoorziening haalt uit wind en zon. Bebossing wordt geactiveerd, het aantal geiten aan banden gelegd en er geen toeristische bouw mag plaatsvinden zonder dat daar vergunning voor is verleend.
De huidige bevolking leeft van het produceren van producten voor de cosmetische industrie, de opbrengst van de geitenkaas, -vlees en – melk en het toerisme.
Hoe zuidelijker we komen hoe groener het wordt. Nog geen velden met gras maar meer van die kleine oases waarbinnen dan enkele huizen staan.
Als we na twee uur rijden aankomen in het plaatsje waar het Oasispark zou moeten staan is niet wat er op wijst dat hier een park te vinden is. Heel mondain, toeristisch, stranden vol met mensen. Ruim opgezet, zoals dat overal het geval is. Brede lanen met palmbomen (de enige soort op het eiland).
Na een bezoek aan het toeristenbureau weten we dat we iets te ver zijn doorgereden. Een dorp terug reden we door een groene omgeving vol bloemen in allerlei kleuren. Hier moeten we naar terug. Drieëntwintig kilometer, een stukje van niets over lange meanderende wegen.
Eerst rijden we nog Costa Calma in, ook een erg toeristisch stadje maar uiteindelijk komen we toch uit bij het Oasispark. Parkeergelegenheid is er voldoende. We kopen kaartjes voor de entree en voor een experience met de kleine aapjes. We gaan ze voeren.
We kopen nog wat zakjes voer want hier mag je de giraffen, olifanten, zebra’s en alles wat maar wil te eten geven. Dus lopen we met een kleine mud groente, fruit en grassen door de dierentuin te banjeren.
We starten bij een optreden van de papagaaien, waar we een beetje verveeld naar zitten te kijken. Maar goed, wel knap hoor dat ze zo goed luisterden en precies wisten wat ze moesten doen. We zijn blij als we weg kunnen.
We blijven een beetje in de buurt van de meetingpoint en tot die tijd bekijken we kleine dieren. Vooral de verblijven van de apen zijn erg sneu. Een van de Bavianen loopt neurotisch heen en weer. De chimpansee wil niet op de foto. Telkens als er iemand in de buurt komt met een toestel loopt hij snel weg. Deze dieren verdienen een betere plek.
Het is tijd voor een bezoek aan de kleine aapjes die we zullen gaan voeren. Voorzien van een grote emmer vol lekkers neemt de verzorgster ons mee het verblijf in en al snel komen de aapjes naar beneden om iets lekkers te halen. Heel voorzichtig pakken ze het aan, gaan op schouders zitten of pakken handen vast om het eten naar zich toe te halen. Deze aapjes houden erg van de zon. Ze liggen dan ook half op de rug armpjes en beentjes wijd gespreid om zich te verwarmen aan het zonnetje. Oogjes half gesloten. Ze vinden het heerlijk.
En dan is het tijd om even iets te gaan drinken, in een van de restaurantjes die er erg leuk uit zien.
Dan wordt het tijd voor het grotere volk, de giraffen, olifanten ed. Hiervoor hebben we eten bij ons, wordt de tas wat lichter. Als eerste komen we bij de giraffen. Ze komen met de lange nekken over het hek heen en laten zich wel aanraken maar echt aaien vinden ze niet echt nodig. We geven ze de grassen en die smikkelen ze lekker op. Even twijfelen we of we zo ook de groenten en fruit kunnen geven. Maar als we een kleine tomaat proberen merken we dat ze daar helemaal geen moeite mee hebben. Sterker nog ze willen geen grassen meer. En zo verorberen ze een zak met gras en twee zakken aardappels, groente en fruit. Het is wel erg leuk dat deze dierentuin er geen moeite mee heeft als ze gevoerd worden. Blijkbaar houden ze er rekening mee met de aanvulling van het eten.
Wat zijn ze leuk met die wijd uitstaande oren en lange oogwimpers. Maar we moeten verder want we hebben nog lang niet alles gezien. Via de savanne lopen we naar de olifanten. Onderweg staan er honderden dromedarissen. Wat is hier nou toch de bedoeling van, waarom zo veel, met welk doel. We weten het niet en zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen. Dienen ze als voer voor de roofdieren of gebruiken ze de wol of het leer. Geen idee. Ondertussen komen we bij de olifanten. Ook een treurig verblijf, alleen beton. Een hoge gracht zonder water er om heen. De enige geïnteresseerde olifant heeft zijn slurf languit op de rand van de gracht gelegd in afwachting van het lekkers wat hij hoopt te krijgen.
We werpen hem een stukje toe want hem aanraken is niet mogelijk, net te ver. Hij gebruikt zijn slurf als stofzuiger en haalt het lekkers naar hem toe. Als we een gooibeweging maken gooit hij zijn bek open en laat zijn gebit zien. Het lukt niet om iets in het gapende gat te gooien. Wij geven het op en hij ook. Hij verzamelt al het groen wat om hem heen terecht is gekomen en verlaat ons dan.
We lopen langzaam in de richting van de uitgang, bekijken de cheeta, nijlpaarden en de ezeltjes en komen zo weer bij de uitgang terecht waar een schitterende tuin van cactussen is aangelegd. Nog een laatste foto en dan stappen we in de auto voor de terugweg.
Net voor zonsondergang zijn we terug bij huis waar we ons even opfrissen, iets drinken om vervolgens naar het Chinese restaurant te gaan. We zullen niet verder uit wijden over wat zich daar afspeelden maar na te hebben betaald durfden de chinezen ons niet meer gedag te zeggen.
Om elf uur, Spaanse tijd gaan we naar ons bedje.