17 oktober
Blijf op de hoogte en volg Fred en Edith
25 Oktober 2013 | Indonesië, Malang
17 oktober
Vandaag maken we een stadstour in de omgeving en daarom starten we om 08.30 uur, uitslapen dus! Iedereen is weer present en ook Terry is zichtbaar opgeknapt. We rijden in de richting van het kunstenaarsdorp Pandai Sikat, waar houtsnijwerk wordt gemaakt, speciaal ter versiering van huizen. Wat een kunst is dat zeg, in kleermakerszit, bovenop een te bewerken stuk hout, worden met beitels en mesjes motieven uitgewerkt. Hiervoor hangt de hele ruimte vol met mallen die ze gebruiken om de eerste tekening op het hout te zetten. Het werk gaat met een snelheid en een precisie waar we met open mond naar staan te staren. We hebben hiervoor diep respect. Het houtsnijwerk wordt, op verzoek, geschilderd in felle kleuren of gelakt in mooie bruintinten.
Na afscheid te hebben genomen met als antwoord `een goede reis`, verlaten we de werkplaats en lopen verder het dorp door en komen langs een stofweverij. Ook daar wordt met minutieuze precisie het fijnste garen verwerkt tot doeken in mooie patronen. Hier zitten heel wat uren in. Hoewel Indonesië katoenplantages heeft wordt het meeste garen geïmporteerd uit India. Mooi werk.
Ondertussen heeft Rini weer een bijzonder koekje gekocht wat we kunnen proeven. En ook dit is lekker. We hebben nog niets gegeten waarvan we zeggen dat het niet lekker is.
Op weg naar de bus zien we grote droogrekken staan en die zijn niet voor het drogen van kleding maar voor het drogen van vlees. Heel dunne lapjes vlees worden in de zon te drogen gelegd. Dit proces moet snel gebeuren om te voorkomen dat het vlees gaat rotten, hier moeten we in Nederland niet aan denken.
We laten Pandai Sikat achter ons en langs bij een stalletje waar bika wordt gemaakt. Van kokos en suiker worden hier koekjes van gemaakt. Binnen vijf minuten zijn ze gebakken. Dat komt omdat ze de bakpan van onderen en van boven verwarmen met vuur. Het is een warm klusje en bovendien is er veel rookontwikkeling van de houtskool. We mogen het proces van dichtbij bekijken en hoewel het reuze interessant is, scharrelen we een voor een naar buiten omdat het binnen niet uit te houden is. Het dat is dan een werkplek waar ze de hele dag in bezig zijn. Maar…. De koekjes zijn heerlijk, we hebben ze gegeten. Voor het bikabakkertje vragen we een klant van de winkel of hij een groepsfoto van ons wil maken, en dat doet hij graag. Een leuke vent met een mooie Indonesische vrouw. Hij maakt zelf veel foto´s en reageert dan ook enthousiast, met de camera in de hand zet hij ons in positie. Ook Adeng, Iwan en Rini moeten op de foto en er wordt een fotosessie geschoten. Allemaal blij met het resultaten stappen we in de bus en zwaaien nog een maal naar de achtergebleven fotograaf. Alfred neemt even het woord om de begeleiding toe te spreken. Ze worden alledrie bedankt voor het fantastische werk wat ze hebben gedaan waardoor wij zo´n geweldige vakantie op Sumatra hebben gehad. Rini krijgt nog een extra opmerking mee. Ze heeft er voor gezorgd dat we het heel gezellig hebben gehad en dat is haar verdienste. Als groep van 10 hebben we alle drie een fooi opgehaald en die ze hierbij ook gegeven. Er wordt wat verlegen gereageerd maar het zit wel goed zo. Klant tevreden.
Rini heeft voor in de bus wat bika´s meegenomen zodat we die daar kunnen opsmullen. Ze zegt daarbij `ze zijn nog warm, lekker gezellig, ja toch.
De smaak van kokos is heel subtiel en die gaan er dus wel in.
Voor de koffiebreak gaan we naar een theehuis, gelegen op het hoogste punt van de vallei. Het theehuis is niet meer dan een overkapping met een schitterend uitzicht over de vallei. Wat boffen wij toch. Wat is dit toch weer een prachtige plek. Zittend op de veranda met een heerlijke kop thee voor ons, genieten we van het uitzicht en de warme wind. Het is fijn hier.
Ook het theehuis laten we weer achter ons en rijden door naar Embun pagi, om het Maninjanmeer te bekijken. Helaas hebben we pech want het meer is door een laaghangende mist niet goed te zien. Het blijft wel een unieke plek, zo bovenop de top van de berg met in de diepte het meer. Echt mooie foto´s kunnen we hier niet maken maar een paar kiekjes worden er wel geschoten.
Inmiddels is het alweer half drie en is het tijd om te lunchen. In een van de hotels in het centrum is een buffet voorbereid en kunnen we meteen aanschuiven.
We krijgen heerlijke aspergesoep van heel dunne asperges zoals we ze ook eerder op de markt hebben gezien om vervolgens het buffet langs te gaan voor de hoofdmaaltijd en vervolgens vers fruit als dessert. En dat is dan de lunch.
Na het eten dalen we via de trappen af naar de Sianoh vallei en bemerken dat wij nog steeds een bezienswaardigheid zijn. Er moeten weer foto´s worden gemaakt. Het wandelpad loopt langs de vallei en het uitzicht is perfect. En terwijl we staan te genieten springen er plots een groep aapjes door de bomen onder ons en komen dichterbij. Ze zijn brutaal, uitkijken met de tas want voor je het weet ben je hem kwijt.
De volgende stop is fort Cock. Een park, een museum en een dierenpark. Bij de ingang staat een vrouw met een aapje wat ze heeft geadopteerd. Hij zou het in de natuur niet overleven omdat hij niet de kleur heeft van zijn soortgenoten. Ze laat hem gewoon los en hij klautert in de boom om daar vervolgens weer uit te komen, mij been vastpakt en net als ik denk, hij zet zijn tanden in met, roept zijn vrouwtje dat hij moet stoppen. En gelukkig luistert hij, volgens mij wilde hij alleen maar spelen.
Het dierenparkgedeelte mag van ons worden overgeslagen. Het is voor ons, Nederlanders, dieronvriendelijk en dat zijn we niet gewend. We lopen dus snel door langs de getraumatiseerde beer en de zielen Sumatraanse tijgers die in diepe betonnen kuilen zijn gehuisvest. Afschuwelijk. Niets voor ons.
Iets verder in het park staat een enorm Minau Kabauhuis waarin een museum is gehuisvest en de geschiedenis van het volk De Minang Kabau wordt uitgebeeld.
Als we naar buiten komen hebben we wederom een fotosessie, hopelijk de laatste van vandaag.
Via een brede lange brug komen we in het andere deel van de stad. Vanaf de brug is goed te zien hoe de wijken zijn ingedeeld, de moskee, China town, de kerken en kantoren. Vandaar uit lopen we de winkelstraat door tot aan een lokale markt. Hier kun je op de foto met een slang, een valk of een aap. Een van de slangen plast tegen een toeschouwend meisje aan wat door alle aanwezigen met luid gelach wordt aanschouwd. Het gebruiken van dieren voor foto´s zit niet meer in ons systeem. Dit kunnen we overslaan.
We rijden terug naar het hotel want we moeten de volgende dag om 04.00 uur op. We vliegen dan naar Java.
We hadden een volle en afwisselende leuk dag.
Klant tevreden.
Vandaag maken we een stadstour in de omgeving en daarom starten we om 08.30 uur, uitslapen dus! Iedereen is weer present en ook Terry is zichtbaar opgeknapt. We rijden in de richting van het kunstenaarsdorp Pandai Sikat, waar houtsnijwerk wordt gemaakt, speciaal ter versiering van huizen. Wat een kunst is dat zeg, in kleermakerszit, bovenop een te bewerken stuk hout, worden met beitels en mesjes motieven uitgewerkt. Hiervoor hangt de hele ruimte vol met mallen die ze gebruiken om de eerste tekening op het hout te zetten. Het werk gaat met een snelheid en een precisie waar we met open mond naar staan te staren. We hebben hiervoor diep respect. Het houtsnijwerk wordt, op verzoek, geschilderd in felle kleuren of gelakt in mooie bruintinten.
Na afscheid te hebben genomen met als antwoord `een goede reis`, verlaten we de werkplaats en lopen verder het dorp door en komen langs een stofweverij. Ook daar wordt met minutieuze precisie het fijnste garen verwerkt tot doeken in mooie patronen. Hier zitten heel wat uren in. Hoewel Indonesië katoenplantages heeft wordt het meeste garen geïmporteerd uit India. Mooi werk.
Ondertussen heeft Rini weer een bijzonder koekje gekocht wat we kunnen proeven. En ook dit is lekker. We hebben nog niets gegeten waarvan we zeggen dat het niet lekker is.
Op weg naar de bus zien we grote droogrekken staan en die zijn niet voor het drogen van kleding maar voor het drogen van vlees. Heel dunne lapjes vlees worden in de zon te drogen gelegd. Dit proces moet snel gebeuren om te voorkomen dat het vlees gaat rotten, hier moeten we in Nederland niet aan denken.
We laten Pandai Sikat achter ons en langs bij een stalletje waar bika wordt gemaakt. Van kokos en suiker worden hier koekjes van gemaakt. Binnen vijf minuten zijn ze gebakken. Dat komt omdat ze de bakpan van onderen en van boven verwarmen met vuur. Het is een warm klusje en bovendien is er veel rookontwikkeling van de houtskool. We mogen het proces van dichtbij bekijken en hoewel het reuze interessant is, scharrelen we een voor een naar buiten omdat het binnen niet uit te houden is. Het dat is dan een werkplek waar ze de hele dag in bezig zijn. Maar…. De koekjes zijn heerlijk, we hebben ze gegeten. Voor het bikabakkertje vragen we een klant van de winkel of hij een groepsfoto van ons wil maken, en dat doet hij graag. Een leuke vent met een mooie Indonesische vrouw. Hij maakt zelf veel foto´s en reageert dan ook enthousiast, met de camera in de hand zet hij ons in positie. Ook Adeng, Iwan en Rini moeten op de foto en er wordt een fotosessie geschoten. Allemaal blij met het resultaten stappen we in de bus en zwaaien nog een maal naar de achtergebleven fotograaf. Alfred neemt even het woord om de begeleiding toe te spreken. Ze worden alledrie bedankt voor het fantastische werk wat ze hebben gedaan waardoor wij zo´n geweldige vakantie op Sumatra hebben gehad. Rini krijgt nog een extra opmerking mee. Ze heeft er voor gezorgd dat we het heel gezellig hebben gehad en dat is haar verdienste. Als groep van 10 hebben we alle drie een fooi opgehaald en die ze hierbij ook gegeven. Er wordt wat verlegen gereageerd maar het zit wel goed zo. Klant tevreden.
Rini heeft voor in de bus wat bika´s meegenomen zodat we die daar kunnen opsmullen. Ze zegt daarbij `ze zijn nog warm, lekker gezellig, ja toch.
De smaak van kokos is heel subtiel en die gaan er dus wel in.
Voor de koffiebreak gaan we naar een theehuis, gelegen op het hoogste punt van de vallei. Het theehuis is niet meer dan een overkapping met een schitterend uitzicht over de vallei. Wat boffen wij toch. Wat is dit toch weer een prachtige plek. Zittend op de veranda met een heerlijke kop thee voor ons, genieten we van het uitzicht en de warme wind. Het is fijn hier.
Ook het theehuis laten we weer achter ons en rijden door naar Embun pagi, om het Maninjanmeer te bekijken. Helaas hebben we pech want het meer is door een laaghangende mist niet goed te zien. Het blijft wel een unieke plek, zo bovenop de top van de berg met in de diepte het meer. Echt mooie foto´s kunnen we hier niet maken maar een paar kiekjes worden er wel geschoten.
Inmiddels is het alweer half drie en is het tijd om te lunchen. In een van de hotels in het centrum is een buffet voorbereid en kunnen we meteen aanschuiven.
We krijgen heerlijke aspergesoep van heel dunne asperges zoals we ze ook eerder op de markt hebben gezien om vervolgens het buffet langs te gaan voor de hoofdmaaltijd en vervolgens vers fruit als dessert. En dat is dan de lunch.
Na het eten dalen we via de trappen af naar de Sianoh vallei en bemerken dat wij nog steeds een bezienswaardigheid zijn. Er moeten weer foto´s worden gemaakt. Het wandelpad loopt langs de vallei en het uitzicht is perfect. En terwijl we staan te genieten springen er plots een groep aapjes door de bomen onder ons en komen dichterbij. Ze zijn brutaal, uitkijken met de tas want voor je het weet ben je hem kwijt.
De volgende stop is fort Cock. Een park, een museum en een dierenpark. Bij de ingang staat een vrouw met een aapje wat ze heeft geadopteerd. Hij zou het in de natuur niet overleven omdat hij niet de kleur heeft van zijn soortgenoten. Ze laat hem gewoon los en hij klautert in de boom om daar vervolgens weer uit te komen, mij been vastpakt en net als ik denk, hij zet zijn tanden in met, roept zijn vrouwtje dat hij moet stoppen. En gelukkig luistert hij, volgens mij wilde hij alleen maar spelen.
Het dierenparkgedeelte mag van ons worden overgeslagen. Het is voor ons, Nederlanders, dieronvriendelijk en dat zijn we niet gewend. We lopen dus snel door langs de getraumatiseerde beer en de zielen Sumatraanse tijgers die in diepe betonnen kuilen zijn gehuisvest. Afschuwelijk. Niets voor ons.
Iets verder in het park staat een enorm Minau Kabauhuis waarin een museum is gehuisvest en de geschiedenis van het volk De Minang Kabau wordt uitgebeeld.
Als we naar buiten komen hebben we wederom een fotosessie, hopelijk de laatste van vandaag.
Via een brede lange brug komen we in het andere deel van de stad. Vanaf de brug is goed te zien hoe de wijken zijn ingedeeld, de moskee, China town, de kerken en kantoren. Vandaar uit lopen we de winkelstraat door tot aan een lokale markt. Hier kun je op de foto met een slang, een valk of een aap. Een van de slangen plast tegen een toeschouwend meisje aan wat door alle aanwezigen met luid gelach wordt aanschouwd. Het gebruiken van dieren voor foto´s zit niet meer in ons systeem. Dit kunnen we overslaan.
We rijden terug naar het hotel want we moeten de volgende dag om 04.00 uur op. We vliegen dan naar Java.
We hadden een volle en afwisselende leuk dag.
Klant tevreden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
