14 oktober

14 oktober

Om 08.00 uur verzamelen we voor een vaart over het Tobameer met een aantal tussenstops. Er is een buffet voor onze groep gemaakt en dat wordt door de eigenaresse, mevrouw Tobing 90 jaar, nog even persoonlijk verteld. Ze vraagt ons of we tevreden zijn over de kamer want wat voor haar belangrijk is is dat iedereen het naar de zin heeft.
De boot ligt al klaar en gewapend met deet en met zonnebrand gaan we aan boord. De zon schijnt nog niet maar die gaat zich zeker laten zien. Vanaf het bovendek genieten we van het uitzicht en de warme wind . Het is dezelfde boot die ons naar Samosir eiland heeft gebracht. We meren aan bij het Batak dorp Huta Bolon. Het is een klein plein omgeven door wallen waarop hoge bamboe groeit. De gemeenschap van het dorp bestaat uit drie groepen. Margas; de groep van de stichter van het dorp. Boru: de groep wiens vrouwen tot de Margas groep behoort. De Hula- hula; de groep van de vrouw van de stichter. Er is een groep huizen aan de lage kant van het plein tegenover een hoge berg waar naar men zegt, de gemeenschappelijke god huist. Het grote huis, Ruma Bolon is het huis van de koning. Er is nog een rij rijstschuren, sopos, aan de andere kant. In het midden van het dorp is er een Borotan, slachtpaal die versicrdis met verschillende soorten bladeren en de levensboom, bantan, voorstelt.

Er wordt in dit dorp veel houtsnijwerk wordt gemaakt en verkocht. Al bij het eerste huisje zit een man een stuk hout te bewerken en Chris mag het ook proberen. Al gauw worden we benaderd om iets te komen. De verkoopster staat met rood bruine handen van de verf de waar aan de man te brengen. Ze verkoopt kleine houten Batakhuisjes en dat is wel iets voor in de vitrine. We willen er maar 1. Ze verkoopt er 2 voor 300.000 rupia. Nee, veel te veel, we houden vol, we willen er maar 1. Oke, zegt ze, `afdingen` voor 80.000 rupia. Nee, wij weer, 50.000 rupia is ons bod. 75.000 vroeg ze vervolgens. Oke zeiden we, dat is goed en betalen met 100.000. Ze heeft geen wisselgeld en stopt een 2e huisje in ons handen. We hebben twee huisjes gekocht voor 100.000 terwijl het startbedrag 300.000 was. Toch kan ik het niet laten en kijk haar aan met mijn vinger onder mijn oog wijzend. Met andere worden `slimmerik` ze begint heel hard te lachen waarbij ze in haar handen klapt en me op de schouder klopt. De stinkerd, maar wel leuk. Ze heeft haar doel bereikt en besefte dat ik het door had.

We lopen door het dorpje naar het plein, met op de achtergrond een aantal Batakhuizen geeft dit een mooi plaatje. Hier zal een dans worden opgevoerd door de plaatselijke bevolking. Deze batak mensen hebben weer een andere vorm van gezicht dan we bv in de omgeving van Medan hebben gezien.
Een groep mannen en vrouwen, vergezeld van een karbau met hun dans het verhaal;

Gondang Lae-Lae, Het gebed tot god dat de buffelo zich goed gedraagt als hij naar borotan gebracht wordt Het Batakvolk gelooft dat elke daad van de Buffelo goed of kwaad symboliseert voor het die de ceremonie bijwonen.

Gondang Mula- Mula, Een gebed tot de hemel, de aarde en de rest dat god de deelnemende zonen en dochters, gezondheid en weelde mogen geven.

Gondang Mulajadi, Een dans uit dankbaarheid tot god die hun gebed verhoord heeft.

Gondang Sahatamangaliat; De deelnemers dansen rond de buffelo die aan de borotan gebonden is . Tijdens de ceremonie wordt de buffelo geslacht en het vlees wordt verdeeld onder hen die er traditioneel recht op hebben.

Gondang Marsiolopan; Men wenst elkaar geluk.

Gondang Siboru; Een dans door vrouwen die hopen dat er een jong man zal opdagen en een van hen ten huwelijk zal vragen.

Gondang Sidoli; Een jonge man benadert de vrouw van zijn dromen en biedt haar een som geld aan als teken van liefde.

Gondang Pangurason; De geest van de voorouders treedt het lichaam binnen van de dansers en zegent hen met heilig water.

Er wordt gevraagd of er mensen zijn die mee willen dansen. Fred, Alfred, Jan, Theo en Dorry melden zich hiervoor vrijwillig aan. Ze krijgen een Ulo om, een traditioneel geweven doek en dragen deze over de rechter schouder.

Ze zwaaien met de heupen en maken ritmische bewegingen onder het geroep van “ horas, horas, horas” . Leuk om te zien, ook dat levert weer leuke plaatjes op.

De danser bedanken de dame en heren voor het meedansen gaan verder met het dansende verhaal.

Tortot Tunggal panaluan; De tovenaars voeren een dans op. Deze dans heeft tot doel om god iets te vragen. Gods zegen en regen en kinderen succes wensen in hun leven.

Godang Sigale gale; Er was eens een koning die maar een zoon had die ziek werd en stierf. De koning was heel droevig omdat hij gehoopt had dat zijn zoon zijn rijk zou voortzetten. Om zijn smart te verzachten liet hij een houten maken dat op zij zoon leek. Toen de koning naar zijn “ houten” zoon ging kijken nodigde hij het volk uit om te dansen. Horas, Horas, Horas!.

Je kunt het commercieel vinden maar ach!, het dorp moet er van leven. Dat blijkt want na afloop lopen de vrouwen in een gewoon tshirt, nog wel vol makeup terug naar het verkoopstalletje. Grappig hoe een dorp het hoofd boven water houdt.

We lopen terug naar de boot en varen naar het eiland Tao, met als enige bewoner een restaurant om de lunch te gebruiken. Een idyllische plek aan het water, onder een afdak, heerlijk in de schaduw.
Het lijkt wel een bountyeiland. De bomen zijn bewoond met witte reigers, het zijn er honderden. Wat een plekje en wat boffen we weer.

Een bediende, die het geruite garen niet heeft uitgevonden zal ons helpen. En dat wordt wat lastig, hoewel je kunt kiezen uit nasi, bami of noodle. We drinken er cola of bier bij. Het resultaat was dat er teveel cola stond, er een nasi teveel was, er een soep te weinig was en Terry helemaal niets kreeg. We vroegen ons direct af wat dat zou betekenen als deze jongeman ook af zou moeten rekenen.
En wat we verwachtte geschiedde, gewapend met een klein papiertje en een pen ging hij de strijd aan met de optelsom. Daar heeft hij vier lijstjes voor moeten maken. Uiteindelijk leek het er op dat we betaald hebben waarvan wij vonden dat dat het waard was en varen we terug naar het grote eiland. De zon schijnt flink en er moet stevig worden gesmeerd. We varen naar de koningsgraven. Bij de aanlegplaats is het bedrijvigheid alom. Openbaar vervoerboten, marktkramen en veel mensen die gewoon zitten te kijken. Leuk sfeer. We worden direct overvallen door verkopers maar besluiten niet te kijken en stevig door te lopen. Dat wordt ons nageroepen “ wel kijken, niet kopen” . We groeten wel maar geen blik richting een winkeltje. We worden overal aangegaapt. Balanda, balanda en ze vinden het prachtig. Ouders die kinderen naar voren sturen om een hand te geven en hun voorhoofd tegen je hand te drukken of op de foto te gaan. Kortom, het is apies kijken en wij zijn de apies.

Op de begraafplaats legt Rini uit wat de geschiedenis is van de koningsgraven is. De waarde die het Batakvolk hecht aan de graven is anders dan wij kunnen bevatten.
Dan wandelen we door het dorp langs Batakhuizen met de nog originelen rieten daken. Van veel Batakhuizen zijn de rieten daken vervangen door golfplaten en dat is toch wel jammer.

Als we terugkomen bij het hotel hebben we een kleurtje gekregen Een enkeling gaat nog zwemmen in het koele water van het Tobameer. Wij gaan voor de deur van ons geweldig gelegen hotelkamer op de overdekte veranda zitten en genieten van het uitzicht. Ondertussen schrijven we de ansichtkaarten. En dan begint het te regenen, zo’n zomer regen waarbij de geur vrij komt van nat hout en gras en bladeren.

Voor dat we naar het restaurant gaan wordt er aangeklopt. Het is Johnson, hij brengt ons een paraplu. Dat is heel aardig. Johnson houdt alles goed in de gaten en zorgt dat het ons aan niets ontbreekt.

Tegen de tijd dat we naar het restaurant gaan is het weer droog en laten we de paraplu in de kamer.
In het restaurant is een bijzondere drukte ontstaan. In eerste instantie kunnen we het niet thuisbrengen maar al gauw krijgen we door wat er aan de hand is. Er is een georganiseerde groep van de kerk aanwezig om een verjaardag te vieren. Een muzikant start de muziek en een van de dames (er waren alleen maar vrouwen) begint te zingen. Er wordt gebeden en vervolgens wordt het buffet geopend. Wij kijken toe en genieten van wat we zien. Mensen die elkaar misschien al een hele tijd niet hebben gezien omhelzen elkaar en raken met elkaar in gesprek. Het is een leuk schouwspel.
Na het eten komt de taart op tafel, nou, die loog er niet om. Hij was enorm. Vervolgens gaan de dames in twee groepen tegenover elkaar zitten en wachten tot wat er gaat komen. Dat doen wij ook. We zijn benieuwd. Onderling wroeten we al door ons eigen repertoire van liedjes voor het geval wij ook moeten optreden. Nou dat was niet gemakkelijk, want er was geen enkel liedje bij waarvan wij de tekst zonder hapering gezamenlijk konden zingen. Dus wachten we het maar rustig af. De dames zijn opgestaan en “ in de gloria” wordt in gang gezet. Hoewel dit in het Indonesisch wordt gezongen doen wij niet moeilijk en zingen het in het Nederlands mee. We sluiten ons daarbij achter aan de groep aan. Nou dat was een succes. We klappen en zingen dat het een lieve lust is. Dan wordt er geroepen door de ceremoniemeester dat de Balanda’s ook moeten zingen. Nou, dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Uit volle borst zingen we “ in de Gloria” en eindigen met een driemaal hoera. Het was een groot succes. Vervolgens nog even op de foto natuurlijk en dan proberen we weer af te zwaaien naar onze tafel, waar het dessert op ons wacht. We hadden dat nog maar net door de keel, en het was al zo veel, of daar kwamen de stukken taart al aan, en dat kun je niet weigeren. Dus volgepropt met een driegangen maaltijd plus een enorm stuk taart sjokken we richting hotelkamer. Het is toch weer gaan regenen, maar wat maakt het uit. Lekker onder de douche en lekker slapen.
Klant tevreden. `