18 oktober

18 oktober

Om half 04.00 uur gaat de wekker, tijd om op te staan, te douchen en te ontbijten. Om 04.55 zitten we in de bus en kunnen vertrekken. Het is nog aardedonker en stil op de weg. Hier en daar springen de raampjes in de kleine houten huisjes aan en begint de dag. Mensen vertrekken naar het werk, op de brommer, lopend of met een riksja of klein autobusje. Langzaam ontwaakt de stad.
Ook de markt komt langzaam op gang, dat hebben we wel anders meegemaakt toen we lange tijd in de file hebben gestaan vanwege de aanvoer van producten voor de markt. Nu is het relaxt rustig.

Terwijl het licht begint te worden kunnen we de rit van anderhalf uur flink doorrijden naar het vliegveld van Bandung. De meeste van ons slapen nog een uurtje totdat we het vliegveld naderen.
Bij de dropplaats zet Iwan ons af. We nemen afscheid van hem. Adeng zien we niet meer want voordat we de koffers verzameld hebben is de bus al weg. Bedankt Adeng voor je goede zorgen!

Rini loopt mee naar binnen en probeert mee te gaan naar de boarding balie. Dat is niet toegestaan maar na het toesteken van wat rupia gaan alle deuren voor haar open. Rini grijnst maar probeert dat niet te laten zien. Vervolgens zorgt ze dat de koffers worden verzegeld met sisal, gewogen en ingecheckt. Wij hoeven niets te doen, Rini regelt het.

Bovenaan de trap naar de gate nemen we afscheid. Iedereen wordt omhelsd en we knuffelen haar stevig. Ze is zichtbaar emotioneel. We willen haar nog wat geld geven maar dat slaat ze resoluut af. Ik kom naar Nederland. Ze wuift net haar handen `ga nu maar, ga nu maar en we lopen de gate in. Nog een keer draaien we ons om en zwaaien een laatste keer. Dan is ze weg. Ik haat afscheid nemen.
Klant tevreden.

Wij boarden alvast en nemen plaats in de gateruimte in een heerlijk zachte zithoek waar we net niet alle tien in passen. Maar we ruilen wat en we delen wat. Zo is het in Sumatra ook gegaan. We houden rekening met elkaar, zijn er voor elkaar en respecteren elkaar. We zijn een goed team.

Om 08.55 uur vliegen we naar Jakarta. We zitten met z´n tienen bij elkaar in het vliegveld en zijn benieuwd naar de groep mensen die aan ons wordt toegevoegd. Hoeveel het er zijn en wie het zijn, joost mag het weten. En natuurlijk zijn we ook benieuwd naar de nieuwe gids, want om Rini te evenaren moet je van goede huize komen.

In Jakarta worden we opgewacht door luchthavenmedewerker in een lekker lawaai blouse. Hij brengt ons naar de plek waar de gids iedereen begroet nadat we eerst de koffers hebben opgehaald. De groep uit Amsterdam is al eerder die dag gearriveerd en hebben een paar uur op ons moeten wachten. We reizen nu verder met 27 mensen in plaats van 10. Dat is even wennen want dat zijn we niet gewend. Ineens zitten er andere mensen op de plekken in de bus waar wij voorheen zaten. En zonder overleg, dat is ook iets wat we niet kenden. Wij vroegen aan elkaar wie op welke plek wilde zitten. Dit is zo anders. Maar het was zeker ook wennen aan de nieuwe gids, Iwan. Hij moest waarschijnlijk ook wennen aan ons want er was niet veel persoonlijke interactie. We gaan het meemaken maar eigenlijk willen we Rini terug.

We gaan wat meer achter in de bus zitten, bij elkaar. Om de tijd te doden totdat we het hotel in kunnen neemt Iwan ons mee naar de haven. Waar het in Medan druk was, is het verkeer in Jakarta een verschrikking. Er is geen doorkomen aan. Tussen het razende verkeer manoeuvreren verkopers met hun producten om deze aan te bieden aan automobilisten. Het zijn kamikazepiloten.

Langs de weg door de stad Jakarta rijden we langs een brede rivier waarvan het water zo groen als gras is. Alles gebeurd hierin, het is de wasserij, de autowasstraat, het toilet, het badhuis en de rietsuiker wordt hierin gewassen en bewerkt. We kunnen ons dit allemaal niet voorstellen en verlangen terug naar Sumatra met haar roepende kindjes en mensen die een fotomomentje willen.
Helaas, we moeten ons even door Jakarta heen bijten, morgen gaan we richting Bogor en hopen dat het daar wat rustiger is.

We rijden in de richting van de Sanda Kelapa haven om de houten Buginese minischoeners te bekijken. Het bijzondere is de grote afmeting voor dergelijke houten schepen. Het is hoog water waardoor het hoogte verschil tussen de wal en de schepen niet groot is. Hierdoor kan de bemanning de bevoorrading eenvoudig aan boord brengen. Met twee balen zand op de schouders balanceren ze over de houten balken, het is toch weer bijzonder om te zien dat dit zware werk nog allemaal met de hand gebeurd. Sommige boten zijn zo zwaar beladen dat ze tot 30 cm boven het waterniveau zijn komen te liggen.

Als we dit allemaal bekeken hebben lopen we terug naar ons startpunt en horen kinderen roepen. Tussen de grote schepen door komt een groepje kinderen aan zwemmen. Ze zijn een jaar of negen en het mag de naam `zwemmen` niet hebben. Het lijkt meer op de wijze waarop hondjes zwemmen, een enkeling houdt maar net het hoofd boven water. We staan naar ze te kijken terwijl ze aan wal komen. En dan komt de anticlimax als we een foto hebben gemaakt van deze jongelingen. `Money, money`, dat is wat ze willen. Ja, zo gaat dat.

We laten de schoffies achter en rijden langs een aantal voormalige gebouwen uit de koloniale tijd, waaronder het voormalige gebouw van de VOC. In het centrum stoppen we bij het Fatanillahplein waar ook verschillende gebouwen van de VOC staan en waar admiraal Houtman een belangrijke rol heeft gehad. We vervolgens onze weg naar het monument van de vrede en het presidentiële paleis. Hier kunnen we maar tien minuten blijven, want anders gaat de politie brommen. Ons laatste bezoek vandaag is aan het Nationaal museum wat is begonnen als het gebouw van de Batavisch genootschap voor kunsten en wetenschappen. Voor dit museum zijn de belangrijke stukken, het pringporcelein, een landkaart uit 1729, de Hiasan Perahu, de mahjusri Sihhadara en de Uang Sen, welke in Papua werd gebruikt ter vervanging van de Nederlandse gulden.
Hoewel we normaal gesproken niet vies zijn van een bezoek aan het museum, is dit wordt gedaan in een groep van 27 personen.

Iedereen leek opgelucht dat we in de richting van het hotel gingen. Niet in de minste plaats omdat het Sumatragroepje vanaf 04.00 uur al wakker was en de overige groep 24 vlieguren op de teller had staan. We willen maar 1 ding en dat is, naar de hotelkamer. Het Aston Marina is een hotel met 32 etages en is enorm. De ontvangst met een welkomstdrankje doet ons goed. Al snel heeft Iwan de kamerverdeling klaar en kunnen we naar de hotelkamer. We vertrekken naar verschillende etages en komen terecht in een geweldig mooie kamer, bestaande uit, een grote slaapkamer met inloopkast, een woon-eetkamer, een kitchenette met balkon, een schitterende badkamer. We hebben uitzicht over Jakarta. Onder ons krioelt het verkeer, het geluid van het geraas van verkeer en getoeter stijgt op en bereikt ons balkon. Het is een permanente file daar beneden. Per minuut rijden er 200 auto´s langs, de gekte is kompleet.

Om 19.30 uur gaan we eten in een restaurant, wat gelegen is naast het hotel. Het restaurant serveert alleen puur Indonesische producten. Maar om daar te komen moet je eerst proberen een lift te vinden die je naar beneden brengt. Telkens gaat de deur open en staat de lift boordevol, met heel mooi aangeklede mensen. Als we eindelijk na zo´n 30 minuten via de personeelslift naar beneden komen staan daar nog meer feestelijk geklede feestgangers, sommige met maskers voor.

Het restaurant is leeg, we zijn de enige klanten. Er worden tafels aan elkaar geschoven zodat we bij elkaar zitten. Marian vraagt wat het eten kost en laat dit op een servet schrijven, 15.000 rupia. Het is te goedkoop voor woorden maar goed, het staat er toch echt. We krijgen een lekker koppie thee en gaan het buffet langs om eens flink op te scheppen. De mannen nemen het er goed van want als je onbeperkt kunt eten voor 1 euro, nou dan gaan ze los. We nemen de tijd, eten uitgebreid en zijn voldaan als we de rekening vragen. Onderling grappen we nog over de eventuele prijs van de drankjes, ter compensatie van het goedkope eten. Dus stappen we met vereende kracht naar de kassa.

Nu is de definitie van het woord buffet in Nederland een geheel andere dan in Indonesië en dat blijkt als we de rekening krijgen. De aap komt uit de mouw. Voor elk gerecht betaal je 15.000 rupia, dus dat kan nog lekker oplopen. Enfin, we zijn op vakantie, we hebben weer een verhaal en moeten op tijd naar bed want morgen gaat om half zes de wekker.