16 oktober

16 oktober

We worden wakker in ons indisch aandoend hotel en schuiven vroeg aan tafel omdat we om 06.00uur al moeten vertrekken. Iedereen is weer stipt op tijd, wat een leuke groep hebben we toch.
We moeten een grote afstand afleggen met veel tussenstops dus fris maar wat minder fruitig stappen we bij Iwan in de bus. Er wordt door een studente, met in het kielzog haar vader, gevraagd of we mee willen doen aan een interview. Hoewel we weinig tijd hebben besluiten we haar toch te woord te staan. Haar Engels is niet heel erg goed dus het wordt wat raden naar wat de vragen zijn. Uiteindelijk kunnen we alle vragen beantwoorden, wil ze met ons nog op de foto, die haar iets minder geïnteresseerde vader moet nemen. Daardoor mislukt de foto en moet er een nieuwe worden gemaakt. Maar dan kunnen ook wij de bus in.

Als we de stad uitrijden zitten we gelijk in een grote drukte. De kinderen lopen richting school, elk met een uniform aan wat bij de school hoort. Met verschillende petjes, hoedjes en hoofddoeken, heel divers.
De meisjes zijn gesluierd en de allerkleinste dragen een rugzak die bijna groter is dan zij zelf.

We stoppen bij een recreatiegebied, nu nog vanwege de vroegte in alle rust. Via een hangbrug, die enorm wiebelt proberen we ons staande te houden en de overkant te bereiken. Voor ons heel ongemakkelijk maar voor een van de inwoners van het dorp, een oude man gehuld in een sarong met op zijn hoofd een peti, is de oversteek de gewoonste zaak van de wereld. Hij schuifelt heel rustig de brug over, twee tasjes met verse groenten in zijn handen, rustig om zich heen kijkend. Als hij de overkant bereikt, loopt hij in een tempo richting zijn huis wat wij niet kunnen nadoen. Het zit niet in onze genen. Wat een rust gaat hiervan uit, het rustige lopen , langs de velden en de beekjes overstekend via een halve bamboestok. Wat is dat bijzonder.

We lopen over het nu nog stille terrein waar het vooral in het weekend druk is. Het hele gebied staat vol kleine strandtentjes waarvan gebruik gemaakt kan worden. Wat een drukte zal het zijn als dit allemaal bezet is. We volgen de beekjes via halve bamboestengels naar boven tot aan de waterval. Het water klettert naar beneden. Het is helder met witte schuimkoppen. De beekjes kabbelen tussen de palmbomen door en eindigen in de rivier waar de hangbrug over hangt. Een leuke wandeling die eindigt met de terugtocht over de wiebelende hangbrug. Als we zeggen dat dit leuk was en dat we tevreden zijn grijnst Rini breed en roept `klant tevreden, ja toch`.

Vanuit het recreatiegebied rijden we in tien minuten naar de kruidentuin. We zien daar o.a. kruidnagel, kaneel, Kardemon, Salat, gember, citroengras, peper en kokosnoten. De geur van de vruchten is puur, dit ter vergelijking van wat we in Nederland kopen.
Door het getrainde aapje van de eigenaar zal een kokosnoot uit de boom worden geplukt. Hij lijkt er niet erg veel zin in te hebben maar met wat aanmoedigende woorden klimt hij toch tot hoog in de boom. Hij sjort aan een kokosnoot totdat deze loskomt en laat hem dan naar beneden vallen. Met een enorme klap komt hij op de grond terecht en rolt een eind weg. Het aapje wacht geduldig in de palm op een eventuele nieuwe opdracht. Maar wij vinden het genoeg zo. Hij mag naar beneden komen en wordt aan een boom vast gezet.

Van de net gescoorde kokosnoot wordt het bovenste kapje afgehakt zodat het jonge kokosvocht gedronken kan worden. Meerdere kokosnoten worden bewerkt zodat iedereen kan proeven. Het smaakt een beetje rauw maar is heerlijk koel. Dan worden de kokosnoten in twee delen gekapt en het jonge vruchtvlees wordt er uitgesneden. Dit wordt in een kom gedaan en bestrooid met palmsuiker. Het was heerlijk, je kunt er bijna niet mee stoppen. Het is niet te vergelijken met de structuur van de oude kokosnoot. De jonge kokosnoot is zacht, glad en sappig en door het bestrooien met palmsuiker ook nog eens zachte zoete kokossmaak. Het aapje krijgt alle halve kokosnoten waar het vruchtvlees is uitgesneden. Hij vindt het erg lekker en pakt elke kokosnoot met graagte aan. Onderweg naar de bus kopen we nog wat kruiden voor thuis.

Na de aap en de kokosnoot rijden we verder door naar onze nieuwe bestemming, hotel Pusako Onderweg stoppen we bij een islamitische school. De jongens en meisjes van elkaar gescheiden. Ze verblijven ook ´s nachts op deze school voor de duur van 8 jaar. Voor de meisjes een mooi complex neer gezet. Voor de jongens staan er huisjes van 2 x 2 meter, waar ze als het tegenzit met vier personen moeten slapen. We praten met wat jongens maar ondanks dat ze er al zes jaar op school zitten is van het Engels wat ze geleerd hebben niets te horen.

De dames willen naar het toilet en worden door Rini naar de rivier gebracht. De bedoeling is, het water in, broek naar beneden, en temidden van de uitwerpselen van hogerop in de rivier gedeponeerde producten kan de behoefte worden gedaan. Dat gaat ons iets te ver en vindingrijk als wij Balanda´s zijn besluiten we om een paar mooie stenen uit te zoeken, daarop te gaan staan, gezicht naar de oever, broek naar beneden, hurken om vervolgens de behoefte te kunnen doen. Een hele ervaring was het, en er zijn geen foto´s van.

We rijden weer verder want er moeten kilometers worden gemaakt. Langs de rivier die we volgen, zijn steeds meer goudzoekers te zien Wat zou het mooi zijn als we een happy goudzoeker zouden vinden. We stoppen waar dat kan en kunnen bij een goudzoeker meekijken hoe hij te werk gaat. De rivier heeft diepe en ondiepe delen. Uit het midden van de rivier wordt zand van de bodem gehaald en aan de oeverkant wordt heel voorzichtig het zand wat geen goud bevat teruggegoten in de rivier. Het si een secuur werkje. De goudzoeker herhaalt het spoelen van het zand een aantal keer en dan, dan is daar goud. We zijn blij, wat leuk is dit. Het is een halve gram maar dat kan ons niet schelen. Het is goud. Dit zal veel opbrengen. Dat viel uiteindelijk een beetje tegen want een halve gram komt neer op ongeveer 300.000 rupia, De goudzoeker lacht breed en vraagt of we het goud willen kopen.
Als we teruglopen naar de bus horen we dat dit goud vroeg in de morgen was gevonden en speciaal voor ons de wijze van goud zoeken is geacteerd.

We lunchen op de meest mooie plek die je je maar kunt voorstellen. Hoog op een berg met uitzicht over de vallei met zijn, kokosnootpalmen, rijstvelden, plantages en bloemen. Het is overweldigend en puur genieten. De diversiteit in bloemen, planten, groenten en vruchten voelt alsof we een zijn met de natuur. We zitten er echt middenin. We smullen van het geweldig buffet in deze schitterende omgeving.

We laten het prachtige landschap achter ons.Marian wil palmsuiker kopen. Zodra we een stalletje zien zullen we stoppen en dat lukt al snel. Rini laat een palmsuiker taart van zo.n 20 cm doorsnee in tweeën snijden zodat we allemaal kunnen proeven. Heerlijk, het lijkt wel een gebakje. Samen met Alfred kopen wij een hele taart en laten die voor ons doormidden snijden. Weer een kilootje bij de bagage.
Nu willen we ook nog zien hoe het gemaakt wordt. Die gelegenheid krijgen we in een stalletje langs de weg. Een grote kookpot staat te pruttelen op het vuur. Er omheen krioelt het van de kinderen. Als ze lachen zie je dat ze te veel palmsuiker hebben gegeten en te weinig gepoetst.

We hebben nog een stop voordat we in hotel Pusako aankomen. We rijden naar de evenaar. Supercommercieel want je bent de bus nog niet uit of je hebt al drie verschillende kleur t shirts gepast. We maken foto´s van de scheidingslijn van de evenaar, die 0.04 graden afwijkt van de werkelijkheid volgens Jan. Ook de wereldbol met nog even gekiekt worden. De wc slaan we over want daar moet 0.80 eurocent voor worden betaald. Zijn ze helemaal betoeterd. Een t shirt rijker met de tekst, ik was op de evenaar gaan we terug naar de bus, op weg naar het hotel.
Het hotel is een pracht Minang Kabau hotel, ontworpen door een Nederlander. Iedereen gaat snel naar de kamer met de mooie houten vloer en houten jaloezieën en bekleedde panelen. We douchen en gaan snel naar de lobby om te eten. Terry eet niet mee, die is ziek geworden. Het eten is goed, op de pizza na, die was, ook na het opwarmen nog steeds rauw. Chris en Alfred zingen nog een liedje met de Live band. We delen de foto´s en rollen dan ons bedje in. Klant tevreden.