22 oktober
Door: edith
Blijf op de hoogte en volg Fred en Edith
01 November 2013 | Indonesië, Denpasar
22 oktober
Vandaag is de grote dag, we gaan naar de Borobudur. Een lang gekoesterde wens zal vandaag in vervulling komen. Omdat we geen bezoek kunnen brengen aan het paleis van de sultan gaan we al in de ochtend naar de Borobudur en dat is fijn. De middagen zijn heet en er zal dan helemaal geen schaduw zijn.
De Borobudur is tegen een heuvel opgebouwd en tien terrassen. Het heeft al heel wat moeten doorstaan en er wordt nog steeds gerestaureerd bij voorkeur met de originele stenen. Dat zorgt er voor dat veel beelden zonder hoofd door het leven moeten, totdat het misschien teruggevonden of teruggegeven wordt. Alles wat in musea terecht is gekomen kan niet zomaar terug worden geëist.Als we aan komen is het nog redelijk rustig zodat we de eerste indruk goed op ons in kunnen laten werken. Wat is dit immens groot en wat een monnikenwerk om dit te maken. En hoe hebben ze dat in godsnaam voor elkaar gekregen en wat zijn de beelden mooi gemaakt.
De mannen in korte broek worden eerst in een sarong gehesen. En dan worden we meegenomen door een gids die ons langs drie niveaus van de Borobudur brengt en hier uitgebreid over verteld. En dat is toch wel warm. Elk randje schaduw wat we kunnen vinden benutten we voor een beetje verkoeling. Uiteindelijk krijgen we de mogelijkheid om op eigen gelegenheid de Borobudur te bekijken en drie of zeven rondjes om de bovenste ring te lopen, wat geluk moet opbrengen. Bij het beeld onder de klok waar je je hand door kunt steken en het beeld aan raakt, wat geluk brengt, staat bewaking. Het beeld mag niet meer worden aangeraakt. En dat is zo jammer. Na alle fotomomentjes en het bekijken van het uitzicht, want ook dat is prachtig lopen we langzaam naar het afgesproken meating point `een grote kei`. We wachten onder de enige boom met schaduw op de anderen en verbazen ons op afstand van dit enorme complex opnieuw hoe indrukwekkend dit is.
Ook Dorry en Theo komen er aan en er is iets met ze. We zien Alfred en Terry ze feliciteren en dan is het wel duidelijk. Theo is op de Boroburdur op de knieën gegaan, onder toezicht van een groep kinderen, en heeft Dorry ten huwelijk gevraagd. Dat wordt een feestje. Ze glimmen tot over de oren, wat is dit romantisch. Dit kan voor hen niet meer stuk. En wat lief dat ze ons hier deelgenoot van hebben willen maken. Nou, dit was wel een bijzondere afsluiting van ons bezoek aan de Boroburdur.
We laten de Borobudur achter ons en gaan in de richting van het waterpaleis. Onderweg zitten we allemaal nog een beetje na te genieten van ons bezoek aan de Borobudur. Het waterpaleis is niet meer in gebruik, de waterbron is opgedroogd en de huidige Sultan komt hier niet meer. Hij heeft slechts 1 vrouw, in tegenstelling tot andere sultans die allen een harem hadden en hier vanuit een hooggelegen `peeskamertje` neerkeek op de waterbassins en van daaruit een van de meisjes uitkoos voor die nacht.
Het was er stil en het zal ook zeker mooi zijn geweest toen het nog aangekleed was. Je kunt je wel goed voorstellen hoe dit ongeveer geweest moet zijn.
We rijden door naar een werkplaats waar schermpoppen worden gemaakt. Een heel proces met het maken van een model, het aanbrengen van was en het inkleuren. Afhankelijk van de hoeveelheid kleuren is de pop tussen 1 week en twee maanden gereed. Sommige poppen hebben zeventien kleuren. Ja, en dan duurt het even voor het helemaal af is. We volgen een korte schermvoorstelling waarbij het achter het scherm net zo interessant is als voor het scherm. De poppen zijn ook te koop maar dat zien we niet zo zitten.
De poppen laten we achter en rijden door naar een Batikfabriekje, hier kijken we naar uit. Wat is dit toch prachtig en veel werk. We bekijken het gehele proces en verbazen ons over de zekerheid waarmee de doeken worden gekleurd en bewerkt. We mogen het ook proberen en dat is nog niet eenvoudig. Maar wel erg leuk. Dat zou ik wel eens willen doen. Er worden ook grote doeken gestempeld waarvoor stempels van zo´n 25x25 cm worden gebruikt en precies moeten aansluiten op de vorige stempel. We krijgen een heerlijk kopje thee en voor iedereen een batikdoekje, leuke geste van de eigenaar van de zaak.
Ons laatste bezoek is aan de zilverfabriek. Hier wordt alles met de hand gemaakt. Wat is dat toch ook weer bijzonder. We staren naar de handen van de zilversmid die zilverdraadjes aan elkaar weet te vlechten en te maken tot een bloem. En dat allen met al die blikken die er op je gericht zijn. In de winkel erachter, want daar kom je natuurlijk terecht, wordt je verrast door de hoeveelheid zilveren voorwerpen. En dan ziet Terry iets waardoor ze de hele groep er bij haalt, Dorry en Theo er buiten laat, en we met elkaar besluiten om een zilveren koets met paarden voor ze te kopen ter gelegenheid van het voorgenomen huwelijk. We verkneuteren ons al op het moment dat we ze dit kunnen geven en besluiten dit te doen na het dessert van het diner.
En dat geschiedde, na het dessert nam Alfred en woord en refereerde naar Alexander en Maxima en de gouden koets en maakte de verbinding met Dorry en Theo en een zilveren koets. Verrast met het cadeau werd iedereen bedankt en wij gniffelde van plezier omdat we een juiste keuze hadden gemaakt, dankzij Terry.
Klant teveden.
Vandaag is de grote dag, we gaan naar de Borobudur. Een lang gekoesterde wens zal vandaag in vervulling komen. Omdat we geen bezoek kunnen brengen aan het paleis van de sultan gaan we al in de ochtend naar de Borobudur en dat is fijn. De middagen zijn heet en er zal dan helemaal geen schaduw zijn.
De Borobudur is tegen een heuvel opgebouwd en tien terrassen. Het heeft al heel wat moeten doorstaan en er wordt nog steeds gerestaureerd bij voorkeur met de originele stenen. Dat zorgt er voor dat veel beelden zonder hoofd door het leven moeten, totdat het misschien teruggevonden of teruggegeven wordt. Alles wat in musea terecht is gekomen kan niet zomaar terug worden geëist.Als we aan komen is het nog redelijk rustig zodat we de eerste indruk goed op ons in kunnen laten werken. Wat is dit immens groot en wat een monnikenwerk om dit te maken. En hoe hebben ze dat in godsnaam voor elkaar gekregen en wat zijn de beelden mooi gemaakt.
De mannen in korte broek worden eerst in een sarong gehesen. En dan worden we meegenomen door een gids die ons langs drie niveaus van de Borobudur brengt en hier uitgebreid over verteld. En dat is toch wel warm. Elk randje schaduw wat we kunnen vinden benutten we voor een beetje verkoeling. Uiteindelijk krijgen we de mogelijkheid om op eigen gelegenheid de Borobudur te bekijken en drie of zeven rondjes om de bovenste ring te lopen, wat geluk moet opbrengen. Bij het beeld onder de klok waar je je hand door kunt steken en het beeld aan raakt, wat geluk brengt, staat bewaking. Het beeld mag niet meer worden aangeraakt. En dat is zo jammer. Na alle fotomomentjes en het bekijken van het uitzicht, want ook dat is prachtig lopen we langzaam naar het afgesproken meating point `een grote kei`. We wachten onder de enige boom met schaduw op de anderen en verbazen ons op afstand van dit enorme complex opnieuw hoe indrukwekkend dit is.
Ook Dorry en Theo komen er aan en er is iets met ze. We zien Alfred en Terry ze feliciteren en dan is het wel duidelijk. Theo is op de Boroburdur op de knieën gegaan, onder toezicht van een groep kinderen, en heeft Dorry ten huwelijk gevraagd. Dat wordt een feestje. Ze glimmen tot over de oren, wat is dit romantisch. Dit kan voor hen niet meer stuk. En wat lief dat ze ons hier deelgenoot van hebben willen maken. Nou, dit was wel een bijzondere afsluiting van ons bezoek aan de Boroburdur.
We laten de Borobudur achter ons en gaan in de richting van het waterpaleis. Onderweg zitten we allemaal nog een beetje na te genieten van ons bezoek aan de Borobudur. Het waterpaleis is niet meer in gebruik, de waterbron is opgedroogd en de huidige Sultan komt hier niet meer. Hij heeft slechts 1 vrouw, in tegenstelling tot andere sultans die allen een harem hadden en hier vanuit een hooggelegen `peeskamertje` neerkeek op de waterbassins en van daaruit een van de meisjes uitkoos voor die nacht.
Het was er stil en het zal ook zeker mooi zijn geweest toen het nog aangekleed was. Je kunt je wel goed voorstellen hoe dit ongeveer geweest moet zijn.
We rijden door naar een werkplaats waar schermpoppen worden gemaakt. Een heel proces met het maken van een model, het aanbrengen van was en het inkleuren. Afhankelijk van de hoeveelheid kleuren is de pop tussen 1 week en twee maanden gereed. Sommige poppen hebben zeventien kleuren. Ja, en dan duurt het even voor het helemaal af is. We volgen een korte schermvoorstelling waarbij het achter het scherm net zo interessant is als voor het scherm. De poppen zijn ook te koop maar dat zien we niet zo zitten.
De poppen laten we achter en rijden door naar een Batikfabriekje, hier kijken we naar uit. Wat is dit toch prachtig en veel werk. We bekijken het gehele proces en verbazen ons over de zekerheid waarmee de doeken worden gekleurd en bewerkt. We mogen het ook proberen en dat is nog niet eenvoudig. Maar wel erg leuk. Dat zou ik wel eens willen doen. Er worden ook grote doeken gestempeld waarvoor stempels van zo´n 25x25 cm worden gebruikt en precies moeten aansluiten op de vorige stempel. We krijgen een heerlijk kopje thee en voor iedereen een batikdoekje, leuke geste van de eigenaar van de zaak.
Ons laatste bezoek is aan de zilverfabriek. Hier wordt alles met de hand gemaakt. Wat is dat toch ook weer bijzonder. We staren naar de handen van de zilversmid die zilverdraadjes aan elkaar weet te vlechten en te maken tot een bloem. En dat allen met al die blikken die er op je gericht zijn. In de winkel erachter, want daar kom je natuurlijk terecht, wordt je verrast door de hoeveelheid zilveren voorwerpen. En dan ziet Terry iets waardoor ze de hele groep er bij haalt, Dorry en Theo er buiten laat, en we met elkaar besluiten om een zilveren koets met paarden voor ze te kopen ter gelegenheid van het voorgenomen huwelijk. We verkneuteren ons al op het moment dat we ze dit kunnen geven en besluiten dit te doen na het dessert van het diner.
En dat geschiedde, na het dessert nam Alfred en woord en refereerde naar Alexander en Maxima en de gouden koets en maakte de verbinding met Dorry en Theo en een zilveren koets. Verrast met het cadeau werd iedereen bedankt en wij gniffelde van plezier omdat we een juiste keuze hadden gemaakt, dankzij Terry.
Klant teveden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
