verslag 10 en 11 oktober

De blog werkt niet zoals het moet dus komt het verslag hier en thuis vul ik het blog. De verslaglegging op deze vakantie is in handen van Edith. Voor de tekst kan ik niet worden aangesproken en de verantwoordelijkheid van woord keusen is in handen van Edith. voor schade claims moeten jullie zijn bij Edith. Na deze tekst trek ik mij terug. Ik zorg voor de plaatsing van tekst en foto´s. Hopelijk werken we de achterstand weg voordat we weer thuis zijn. Einde dienst mededeling.


Fred



10 en 11 oktober

Het is 10 oktober en de vakantie begint. Om 05.00 uur staan we op, eten, afwassen, douchen en vetrekken. Het regent licht. Na twee minuten wachten komt de tram, geweldig op tijd.
Op Den Haag centraal zoeken we het juiste perron op, geen probleem, de trein staat er al en binnen 10 minuten vertrekken we richting Leiden. Vlak voordat we Leiden inrijden stopt de trein. Er is een trein defect en we moeten kort wachten totdat we uiteindelijk Leiden binnenrijden. In de veronderstelling dat we op hetzelfde perron konden blijven staan om over te stappen springen we blij de trein uit. Het liep anders, na wat omzwervingen over de perrons stappen we achter een blauw KLM pakkie de trein in, want die moet het toch wel weten.
Als we op Schiphol aan komen schijnt de zon. Het is 7.45 uur.

We moeten naar de incheckbalie nr. 29. Stukkie lopen. Geeft niets want we hebben de tijd en straks kunnen we 24 uur zitten.
In no time zijn we door het inchecken en de selfservice paspoortcontrole heen, de koffers elk 13.8 kilo. Hoe hebben we het zo uitgekiend en dat terwijl we elk 30 kilo mochten meenemen.

Langzaam lopen we richting gate G12. Er is nog niemand dus lopen we terug om ergens te gaan zitten en nog een bammetje te eten.
Uiteindelijk is het 09.20 uur, tijd om te boarden en samen met velen staan we in de rij totdat we aan de beurt zijn.

We worden met een bus naar het vliegtuig gebracht en we vinden ons plekje op 29 a en 29b.
De stewardessen staan in prachtige kleding, haar in een Grace Kelly rol of naar gewenst een bobline, met de handen tegen elkaar breed te glimlachen en wij grijzen ietwat ongemakkelijk terug. We zijn in Indonesië, dat voel je aan alles en dat terwijl we nog moeten vertrekken.

Direct krijgen we jus´d orange en we zijn de lucht nog niet in of er worden pakketjes uitgedeeld, sokken, tandenborstel, oordoppen en een masker. Eigenlijk alles wat we ook in de koffer hadden gestopt.

Hierna volgde het uitdelen van de menukaart voor de lunch en het diner. Hoewel ikzelf gruwel van vliegtuig eten, kiezen we allebei voor vis als lunch.

Inmiddels zijn de zakjes pinda´s uitgedeeld, gevold door drinken naar wens en voor dat moment als laatste een doekje voor de handen en dat betekent dat er gegeten gaat worden.
Als snl komt de lunch, dienblaadje vol en ik heb het echt geprobeerd. Terwijl Fred heerlijk zit te smullen probeer een paar hapjes, maar ik krijg het echt niet door mijn keel.

Ondertussen nemen we onze malariapil. We zijn vanaf de start van de vlucht twee uur verder. Nog 4.5 uur voordat we in Abu Dabhi landen. Hopen dat we er even uit mogen.

Tegen 13.00 uur vliegen we boven de zwarte zee en laten Bulgarije achter ons. We vliegen langs Istanbul gaan. Ik hoop dat we iets kunnen zien op deze hoogte. Om half twee vliegen we de woestijn binnen. Wat we zien van Ankara is steen, steen en nog eens steen. Wel bijzonder, een stad met rondom alleen maar zand er is vanaf deze hoogte geen plant of boom te zien. Ik hoop voor de inwoners van Ankara dat er wel wat groen te vinden is.

We vliegen over Baghdad en Kuwait. Er is veel zand te zien en prachtig blauw water wat schitterend afsteekt tegen het bruine zand.
We lezen een beetje, kijken tv, eten, fotootje maken, plassen, oefeningen doen en stiekum flatuleren. Jaha want er komt een moment dat de kogel door de kerk moet. Maar here bewaar me. Alsjeblieft niet in het vliegtuig.

Het vliegtuig is nog lang niet vol dus mensen die willen slapen kunnen gebruik maken van de vrije stoelen. Wij zitten goed.

Er is weer wat meer zicht en in de zandbak onder ons hebben zich enorme cirkels gevormd. Geen idee wat het is, maar dat zoeken we op.

En dan doemt daar Abu Dhabi op, het is al donker met een bak verlichting, en ze zijn niet zuinig geweest zijn de contouren goed te zien. Het is 30 graden en we gaan het vliegtuig uit. Met een bezoekerspas mogen we het shoppingcenter in de hal in met de mededeling dat we weer tijdig terug moeten zijn voor het boarden. Het gebouw is in het rond gebouwd en de middenzuil en het plafond bestaan uit een mozaiek. Het is erg mooi. Veel Arabische mensen lopen in witte (mannen) en zwart (vrouwen) gewaden. Ook veel kinderen dragen deze kleding. Als je rondkijkt zie je verschillende hoofddeksels. De een is nog mooier dan de ander. Het heeft wel wat, die mannen in die witte gewaden, het ziet er prachtig uit. We verplichten ons tot het lopen van een aantal rondjes om de boel een beetje op gang te houden. We kopen een glaasje voor in de vitrine, wat ons 18 diman, maar we konden in euro’s betalen € 3,79. Nou, geen geld toch. En tegenwoordig hebben de arabieren de Mac ontdekt. Vrouwen en kinderen apart en mannen apart. Ook de pizzahut heeft gretig aftrek.

We worden weer gecontroleerd voordat we boarden. En dan zie je toch dat Nederlanders er een zooitje van maken. In plaats van netjes in een rij te wachten stellen ze zich massaal op voor de boardingbalie, dit tot ergernis van een hoofdschuddende luchthaven beambte.

Nu nog de oversteek naar Jakarta die 9 uur zal duren. Het vliegtuig is hiervoor weer tiptop in orde gemaakt. En natuurlijk gaan we weer eten, gebakken rijst met rundvlees, heerlijk.
We kijken nog een filmpje en luisteren naar muziek om vervolgens in slaap te sukkelen. Als we wakker worden is het licht uit en iedereen, nou ja, bijna iedereen slaapt.

De hele nacht bestaat uit hazenslaapjes. Een beetje brak worden we wakker, maar dan is er weer een koude lap om je op te frissen en natuurlijk eten. Een ontbijtje dit keer en dat is goed binnen te houden.
Anderhalf uur later bereiken we Jakarta. De zon schijnt en het is erg warm. Nu is het wachten geblazen op de vlucht naar Medan. We wandelen een beetje rond, maar net overal is er airco dus druppelen de eerste straaltjes ons nek in. Gauw de dikke sokken en vesten uit en de slippertjes aan.

Op het vliegveld krioelt het van de mensen, met karretjes vol etenswaar zigzaggen ze om de bezoekers heen op weg naar de tentjes die bevoorraad moeten worden. Snel gaat het niet maar wel langzaam.
In de hal staat een grote groep moslimvrouwen allemaal anders gekleed en met mooie hoofddoeken om. Ze hebben vast iets te vieren.
Als het middaguur aanbreekt worden de banken bezet door medewerkers van de luchthaven om een uiltje te knappen, schoenen uit en snurken maar.

Verderop duwen twee mensen een karretje waar welgeteld 1 flacon op staat. Je moet natuurlijk ook niet moe worden.
En iedereen is reuze aardig, je hoeft maar zoekend om je heen te kijken of ze schieten je al te hulp. En allemaal met een brede glimlach en wij grijnzen dan ook maar, ietwat ongemakkelijk, terug.

Met licht gezwollen voeten bewegen we ons, in aangepast tempo naar de gate F3. Het is hier toch wel een stuk relaxter bij de controle dan in Nederland.
Rondom de gate liggen prachtig aangelegde tuinen. Hiervandaan is er geen vliegtuig te zien. Precies op tijd vliegen we richting Medan waar Rini, onze gids op ons wacht en iedereen een corsage met een orchidee opspeld. Marian en Jan (twee van de groep) laten op zich wachten want de koffer is met een wiel minder van de band gekomen en moeten aangifte doen. Uiteindelijk rijden we door de straten van het centrum van Medan. We komen inde file te staan, evenals een ambulance met sirene en zwaailicht. Tegen de tijd dat die op de plaats van bestemming bent vertel je het waarschijnlijk niet na.
Veel later dan gepland komen we aan in het hotel. Een super de luxe hotel. Wat zullen wij slapen. We eten nog wat in het hotel restaurant en dan rollen we ons mandje in. Dit waren twee enerverende dagen. Morgen is het weer heel vroeg dag.