12 oktober

12 oktober
We staan om 07.00 uur op, nemen een heerlijke douche en gaan naar het ontbijtbuffet. De ontbijtzaal is schitterend en het ontbijtbuffet, nou, dat loog er niet om. Werkelijk alles wat je je kunt bedenken is er in verschillende variaties te eten. We laten ons de nasi goed smaken.
Na het ontbijt gaan we voor een bezoek aan de Chinese tempel naar de bus. In de tempel hangt een serene sfeer. Het vroege daglicht wat op de muurschildering valt straalt rust uit.
In een zelf te kiezen gebedsruimte kan worden gebeden. Het is een indrukwekkende inrichting.

We laten de tempel achter ons en vertrekken naar het Leuser natuurreservaat om de Oerang Oetans. We rijden door de heuvels, langs de rijstvelden, waar we mensen in aan het werk zien. De natuur is schitterend en hoe dichter we bij het Leuser reservaat komen hoe mooier het wordt. We worden ontvangen door de ranger en krijgen op een overdekt terras een lunch aangeboden. Na een korte uitleg heeft de ranger ons enthousiast gemaakt en staan we te popelen om de woud in te gaan. Het wordt een behoorlijke klim, zeker omdat we nog zo kort in Indonesie zijn en nog niet gewend aan het klimaat. Via een lange hangbrug over een brede snel stromende rivier, waar niet meer dan vijf mensen te gelijk op mogen lopen bereiken we al schommelend de andere kant van de oever en gaat het echte werk starten. De eerste klim bestaat uit trappen en er lijkt geen eind aan te komen. We kijken ondertussen nieuwsgierig om ons heen kijkend of er al iets te bespeuren is. Het is niet met zekerheid te zeggen of we ze mogen ontmoeten. Ze laten zich niet sturen.

Samen met ons lopen er een aantal dragers mee naar boven en doen er alles aan om iets bij te verdienen. Op het moment dat je 1 keer gebruik maakt van hun uitgestoken hand om een riskante stap te nemen, ben je 50000 rupia armer of wapper je een vlieg weg, dan staan ze direct klaar met een aantal boombladeren en dat is dan ook goed voor 50000 rupia. We worden gewaarschuwd om niet meer te geven dan dat bedrag omdat de heren er soms geen genoegen mee nemen. Als we het woud een stuk zijn ingelopen horen we het geschreeuw van apen. De ranger heeft wat van zijn mensen vooruit gestuurd en krijgt een signaal dat er Oerang Oetans zijn gesignaleerd. Hij vertelt het als een spannend verhaal om ons nog gretiger te maken. Er leven drie apenoorten in het Leuser reservaat, de Oerangs, de Thompsons en de Makaken. We lopen door het woud en moeten soms wat glibberige paden af, langs Latexbomen, palmbomen en omzeilen de lianen. We hebben het gevoel dat er naar ons gekeken wordt. Het zijn de Makaken die ons van een korte afstand in de gaten houden. We kunnen ze goed zien en ze blijven rustig zitten, ons indringend aankijkend.
Plotseling is er hoog in de bomen veel beweging, de takken en bladeren buigen flink door en er beweegt iets tussen de takken door. Het komt dichterbij en dan, in volle glorie is daar een moeder Orang met een jong. Hangend aan haar lange armen, zonder enige haast komt ze onze kant op. Ze tast goed af welke tak geschikt is als `trapleuning`. Als haar een stukje banaan wordt voorgehouden kan ze de verleiding niet meer weerstaan en daalt af tot voor ons ooghoogte. We houden de adem in, wat zijn ze toch prachtig. Voorzichtig pakt ze de banaan aan, haar jong om zich heen geklemd. Ze vindt het wel gezellig want iedereen die haar iets te eten wil geven beloont ze door het voorzichtig van de hand te halen in de mond te proppen en de banaan vervolgens als een soort van herkauwer voor in haar snoet te nemen als of ze wil laten zien dat ze het netjes opeet. Het is een echte filmster. Het is geweldig om te zien hoe ze zich van tak naar tak beweegt. Aan haar lange armen zwaait ze in de richting van een tak en als je denkt dat ze nooit bij een volgende tak aan zal komen, slingert ze haar vingers heel zelfverzekerd om de tak heen.
We voelen ogen in ons rug, hoog in de boom zit een wat schuwere Oerang oetan.. De moeder met kind is het niet eens met het feit dat de `schuwe` zich bij ons voegt en zet de achtervolging in. Ze zwaaien beide door de bomen en schreeuwen als het oordeel. Maar dan is er rust en vanaf een ander plekje weet de `schuwe` ook wat banaantjes te scoren. Ook de `schuwe` neemt van ons allemaal een stukje banaan aan.
En dan is het alweer tijd om terug te lopen en raken aan de praat met twee van de dragers. Ze vertellen over hun gezinnen. Een van hen heeft drie kinderen en zijn vrouw verloren bij de Tsunami en is achtergebleven met nog drie kinderen. Ik weet niet of ik het me inbeeld maar is zie verdriet in de ogen. We praten verder over van alles, familienamen, de leeftijden van de kinderen, hoe oud ze zelf zijn en hun geloof. Als we weer via de hangbrug terug zijn bij de startplaats geven we ze hun 50000 rupia, ze hebben inderdaad een paar keer ondersteund en het gesprek was erg leuk. Waar hebben we het over, 3 euro.

De terugweg gaat weer langs de sawa´s en de schitterende vergezichten in allerlei kleuren groen. Moe en heel voldaan komen we terug in het hotel en gaan na een frisse douche een hapje eten. Op weg naar het restaurant begint het enorm te waaien en valt er een behoorlijke hoeveelheid regen maar voordat we weer naar het hotel terug lopen is de regen alweer gestopt. Het frist lekker op terwijl de temperatuur nog steeds heerlijk is.
Wat een geweldige dag was dit en we rollen ons bedje in.
Klant tevreden.