19 oktober
Blijf op de hoogte en volg Fred en Edith
30 Oktober 2013 | Indonesië, Denpasar
19 oktober
Om 07.00 uur vertrekken we in de richting van Bandung. Dat betekent dat om 05.30 uur de wekker gaat. Het vreemde is dat we er inmiddels aan gewend zijn geraakt. Er worden nog wat papieren servetten gescoord voor eventuele onverwachte explosies. We rijden door dit deel van Java en genieten van alles wat we zien. De mensen verdienen in de deel van Java 180.000 rupia per dag. Omgerekend is dat iets meer dan 10 euro. We zijn ongeveer een uurtje onderweg als Marian een kreet van verschrikking slaat. Iedereen schiet overeind en kijken haar aan. “Ze roept Jan, Jan, de pasporten en het geld liggen nog in de kluis van het hotel”. Iwan laat de bus aan de kant zetten om even te overleggen. Na wat telefoontjes te hebben gepleegd is besloten dat de pasporten en het geld op te sturen naar Jokjakarta. Daar komen we aan over een paar dagen dus dat komt goed uit. Iedereen haalt opgelucht adem, niet in de minste plaats Marian. Jan blijft stoïcijns.
We stoppen bij het koloniale stadje Bogor ( het vroegere Buitenzorg), met de prachtige Botanische tuin We lopen door het prachtig aangelegde park met de Penisbloem (zoals in de Hortis Botanicus van Amsterdam), de geestenboom, de Lotusbloem (prachtig wit), de venezuelabloem, de lipstickpalm, de acaciaboom (boom van de liefde), siebananen, amandelbomen van 200 jaar oud enzovoort. Maar ook de Regina waterlelie met bladeren van soms meer dan een meter doorsnee en de grote Aronskelken staan in deze tuinen te pronken. Bijzonder is ook de “grote pinda boom”, enorme pinda-achtige vruchten van zo’n 30 cm lang hangen in de boom en vallen na rijp te zijn op de grond. Voor de olifanten een lekkernij. Door gisting worden de suikers omgezet in alcohol en lopen de olifanten zwabberend van dronkenschap door het veld. Dat zal een leuk gezicht zijn, een kudde dronken olifanten.
De gids verteld op een leuke wijze veel over alle planten en bloemen en we zouden hier de hele dag rond kunnen lopen. Tijdens de wandeling wordt aan Chris gevraagd of hij in een liaan wil slingeren. En natuurlijk doet Chris dat en als een volleerde Tarzan slingert hij heen en weer. Altijd leuk voor het plaatje.
Onder de Acaciaboom worden nog wat foto’s van de liefdesstelletjes gemaakt en van de vliegende honden, die in grote aantallen aan het zonnebaden zijn, hoog in de boom.
We hebben natuurlijk allemaal foto’s gemaakt en de strijd om de beste foto breekt in alle hevigheid los. Theo loopt met een ondeugende blik rond en houdt iedereen in de gaten voor de juiste positie voor het maken van de beste foto. Hij geeft zich nog niet prijs maar al gauw scharrelt hij langzaam dichterbij en zegt dan ‘Ja, ik weet dat het moeilijk is, maar deze moet ik je toch even laten zien”. Het boefje.
We lopen richting de uitgang en worden onderschept door een stel verkopers. Kerstkaarten hebben ze dit keer. En om dat je toch iets moet, koop je ze dan maar. Ze zijn dan ook apart. Als we zijn weggereden en het pakje kerstkaarten openmaak blijkt dat ik drie sets fotokopietjes heb gekocht met een kerstafbeelding er op. Ik kijk nog om of ik ze zie maar de vogel is gevlogen.
We laten dit schitterende park achter ons, wetende dat Buitenzorg in oorlogstijd een heel andere bestemming had en rijden door in de richting van Bandung. Hiervoor rijden we naar een hoogte van 1500 meter. 70% van west Java wordt gebruikt voor de landbouw. We kijken en genieten en er zijn er bij die even gaan slapen.
We stoppenbij Puncak met haar enorme theeplantages en kunnen even rondkijken. Wat een werk is dat toch. De hele dag blaadjes plukken en die mand, op de rug van de plukkers, moet wel vol. Alle jonge blaadjes moeten er af en hiervoor komen ze elke week naar de zelfde plek. Omdat we hier op grote hoogte zitten zijn er veel zweefvliegers te zien. In kleine vrachtauto’s laten ze zich de berg opspringen om vanaf de top de sprong te maken. Ver onder ons zien we ze landen.
We rijden door naar het Parijs van het oosten, want zo wordt Bandung genoemd en stoppen voor de lunch bij een echt fantastisch restaurant. Het gebouw is schitterend, het personeel is geweldig en het buffet is grandioos. Je wordt hier verwend. Na afloop krijgen we van de eigenaar na het houden van een korte toespraak allemaal een doosje thee. Op deze verwennerij kunnen we voorlopig nog even teren.
Het landschap verandert en we rijden langs de kalkbergen, waarvan veel kalkstenen beelden worden gemaakt. De berg wordt er niet mooi er op.
De verwachting was dat we om 16.00 uur aan zouden komen in Bandung maar we komen in de file terecht. Als we in het hotel aankomen is het inmiddels 18.00 uur. De koffers worden snel naar de kamers gebracht. Om half acht spreken we af in de lobby om te gaan eten. Daar is het een drukte van belang. Er is een dansfeest voor jongeren, iedereen is verkleed. Een aantal heeft een masker voor. Voor iedereen die het maar wil wordt er geposeerd zodat er foto’s genomen kunnen worden. Als we later de mall inlopen om te gaan eten wordt Fred door “miss Venezuela” (zeggen ze) persoonlijk gevraagd om haar naar binnen te begeleiden. Met een grijns van oor tot oor neemt hij haar aan de arm en met een elan van een gentlemen begeleid hij haar naar binnen. (Hier zal in huiselijke kringen nog vaak over worden gesproken), want trots als een aap met 7 staarten kijkt hij naar ons om als de miss zich heeft laten omgeven door de groep feestenden.
In de mall zoeken we een plekje om te eten. Niet zo moeilijk, want er is genoeg maar we zijn met veel dus strijken we op een gegeven moment maar ergens neer. De tafels worden weer aan elkaar geschoven en het bestellen kan beginnen. En zoals altijd is dat weer een project op zich. De bestelling wordt gebracht en op een of andere manier levert dit ook weer onduidelijkheid op. Wat is van wie, en waarom is dat dan, of waarom niet. Kortom, Marian haar lachspier wordt geraakt en daar is geen land meer mee te bezeilen. We kunnen haar opvegen. Het eten was overigens goed binnen te houden en na afloop slenteren we naar het hotel van 22 verdiepingen, nemen een douche en gaan lekker slapen.
Klant tevreden.
Om 07.00 uur vertrekken we in de richting van Bandung. Dat betekent dat om 05.30 uur de wekker gaat. Het vreemde is dat we er inmiddels aan gewend zijn geraakt. Er worden nog wat papieren servetten gescoord voor eventuele onverwachte explosies. We rijden door dit deel van Java en genieten van alles wat we zien. De mensen verdienen in de deel van Java 180.000 rupia per dag. Omgerekend is dat iets meer dan 10 euro. We zijn ongeveer een uurtje onderweg als Marian een kreet van verschrikking slaat. Iedereen schiet overeind en kijken haar aan. “Ze roept Jan, Jan, de pasporten en het geld liggen nog in de kluis van het hotel”. Iwan laat de bus aan de kant zetten om even te overleggen. Na wat telefoontjes te hebben gepleegd is besloten dat de pasporten en het geld op te sturen naar Jokjakarta. Daar komen we aan over een paar dagen dus dat komt goed uit. Iedereen haalt opgelucht adem, niet in de minste plaats Marian. Jan blijft stoïcijns.
We stoppen bij het koloniale stadje Bogor ( het vroegere Buitenzorg), met de prachtige Botanische tuin We lopen door het prachtig aangelegde park met de Penisbloem (zoals in de Hortis Botanicus van Amsterdam), de geestenboom, de Lotusbloem (prachtig wit), de venezuelabloem, de lipstickpalm, de acaciaboom (boom van de liefde), siebananen, amandelbomen van 200 jaar oud enzovoort. Maar ook de Regina waterlelie met bladeren van soms meer dan een meter doorsnee en de grote Aronskelken staan in deze tuinen te pronken. Bijzonder is ook de “grote pinda boom”, enorme pinda-achtige vruchten van zo’n 30 cm lang hangen in de boom en vallen na rijp te zijn op de grond. Voor de olifanten een lekkernij. Door gisting worden de suikers omgezet in alcohol en lopen de olifanten zwabberend van dronkenschap door het veld. Dat zal een leuk gezicht zijn, een kudde dronken olifanten.
De gids verteld op een leuke wijze veel over alle planten en bloemen en we zouden hier de hele dag rond kunnen lopen. Tijdens de wandeling wordt aan Chris gevraagd of hij in een liaan wil slingeren. En natuurlijk doet Chris dat en als een volleerde Tarzan slingert hij heen en weer. Altijd leuk voor het plaatje.
Onder de Acaciaboom worden nog wat foto’s van de liefdesstelletjes gemaakt en van de vliegende honden, die in grote aantallen aan het zonnebaden zijn, hoog in de boom.
We hebben natuurlijk allemaal foto’s gemaakt en de strijd om de beste foto breekt in alle hevigheid los. Theo loopt met een ondeugende blik rond en houdt iedereen in de gaten voor de juiste positie voor het maken van de beste foto. Hij geeft zich nog niet prijs maar al gauw scharrelt hij langzaam dichterbij en zegt dan ‘Ja, ik weet dat het moeilijk is, maar deze moet ik je toch even laten zien”. Het boefje.
We lopen richting de uitgang en worden onderschept door een stel verkopers. Kerstkaarten hebben ze dit keer. En om dat je toch iets moet, koop je ze dan maar. Ze zijn dan ook apart. Als we zijn weggereden en het pakje kerstkaarten openmaak blijkt dat ik drie sets fotokopietjes heb gekocht met een kerstafbeelding er op. Ik kijk nog om of ik ze zie maar de vogel is gevlogen.
We laten dit schitterende park achter ons, wetende dat Buitenzorg in oorlogstijd een heel andere bestemming had en rijden door in de richting van Bandung. Hiervoor rijden we naar een hoogte van 1500 meter. 70% van west Java wordt gebruikt voor de landbouw. We kijken en genieten en er zijn er bij die even gaan slapen.
We stoppenbij Puncak met haar enorme theeplantages en kunnen even rondkijken. Wat een werk is dat toch. De hele dag blaadjes plukken en die mand, op de rug van de plukkers, moet wel vol. Alle jonge blaadjes moeten er af en hiervoor komen ze elke week naar de zelfde plek. Omdat we hier op grote hoogte zitten zijn er veel zweefvliegers te zien. In kleine vrachtauto’s laten ze zich de berg opspringen om vanaf de top de sprong te maken. Ver onder ons zien we ze landen.
We rijden door naar het Parijs van het oosten, want zo wordt Bandung genoemd en stoppen voor de lunch bij een echt fantastisch restaurant. Het gebouw is schitterend, het personeel is geweldig en het buffet is grandioos. Je wordt hier verwend. Na afloop krijgen we van de eigenaar na het houden van een korte toespraak allemaal een doosje thee. Op deze verwennerij kunnen we voorlopig nog even teren.
Het landschap verandert en we rijden langs de kalkbergen, waarvan veel kalkstenen beelden worden gemaakt. De berg wordt er niet mooi er op.
De verwachting was dat we om 16.00 uur aan zouden komen in Bandung maar we komen in de file terecht. Als we in het hotel aankomen is het inmiddels 18.00 uur. De koffers worden snel naar de kamers gebracht. Om half acht spreken we af in de lobby om te gaan eten. Daar is het een drukte van belang. Er is een dansfeest voor jongeren, iedereen is verkleed. Een aantal heeft een masker voor. Voor iedereen die het maar wil wordt er geposeerd zodat er foto’s genomen kunnen worden. Als we later de mall inlopen om te gaan eten wordt Fred door “miss Venezuela” (zeggen ze) persoonlijk gevraagd om haar naar binnen te begeleiden. Met een grijns van oor tot oor neemt hij haar aan de arm en met een elan van een gentlemen begeleid hij haar naar binnen. (Hier zal in huiselijke kringen nog vaak over worden gesproken), want trots als een aap met 7 staarten kijkt hij naar ons om als de miss zich heeft laten omgeven door de groep feestenden.
In de mall zoeken we een plekje om te eten. Niet zo moeilijk, want er is genoeg maar we zijn met veel dus strijken we op een gegeven moment maar ergens neer. De tafels worden weer aan elkaar geschoven en het bestellen kan beginnen. En zoals altijd is dat weer een project op zich. De bestelling wordt gebracht en op een of andere manier levert dit ook weer onduidelijkheid op. Wat is van wie, en waarom is dat dan, of waarom niet. Kortom, Marian haar lachspier wordt geraakt en daar is geen land meer mee te bezeilen. We kunnen haar opvegen. Het eten was overigens goed binnen te houden en na afloop slenteren we naar het hotel van 22 verdiepingen, nemen een douche en gaan lekker slapen.
Klant tevreden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
