25 oktober
Door: edith
Blijf op de hoogte en volg Fred en Edith
04 November 2013 | Nederland, Nootdorp
25 oktober
Om 12.00 uur worden we gewekt. We gaan naar de Bromo vulkaan om de zonsopgang mee te maken. Dik aangekleed staan we klaar voor vertrek waarvan het eerste deel met kleine bussen worden vervoerd. In elke bus kunnen negen personen en de begeleider. En dan vertrekken we in de richting van de Bromo, ontbijtje mee. We zijn klaarwakker want het is toch wel spannend. Na een behoorlijke afstand te hebben afgelegd komen we op een parkeerplaats met ontelbaar veel jeeps. We worden met z´n vieren in een jeep gevouwen en vertrekken in colonne naar boven. Dat is een beleving op zich, we maken bochten zo scherp als messen en we zo steil omhoog dat we het gevoel hebben dat we elk moment achterover de berg weer afrollen. We proberen ons aan alle kanten vast te houden maar daar is niet vele gelegenheid voor. Dus schuiven we naar elkaar toe en schieten we weer uit elkaar. Het was spectaculair. En wat een rijstijl. De chauffeur doet dit dagelijks dat kun je goed merken. Het is nog aardedonker en we zien geen hand voor ogen maar dat mag de pret niet drukken.
Als we eenmaal boven zijn voel je de kou en kopen we snel twee enorme wollen mutsen, lekker warm aan de oortjes. We zoeken het plekje waarvan wij denken dat de zonsopgang daar het beste is te zien. Daarvoor moeten we een uur wachten. Langzaam begint het te schemeren en de lucht rood te kleuren, de spanning stijgt. We rekken de nekken om het goed te kunnen zien. De een wil de zon zien opkomen en de ander wil de zon zien schijnen op de vulkaan. De belangen zijn verschillend, maar we delen de foto´s. En als dan eenmaal de zon op de vulkaan schijn en de contouren van de vulkaan worden zichtbaar dan zie je pas goed dat het op een maanlandschap lijkt. Het is adembenemend.
We lopen terug, vol van wat we hebben gezien en krijgen in een klein tentje waar we maar net met z´n allen inpassen een kop warme thee en eten ons meegebrachte ontbijtje. De dag is nog niet om want hierna beklimmen we de vulkaan en hiervoor moeten we weerde jeep in. En waar we het eerder hadden over steile wegen, was dat een peulenschil met waarmee we nu te maken hebben. Alan onze begeleider maakt wat foto´s voor ons vanaf de voorzit want achterin krijgen we het niet eens voor elkaar om zelf stil te zitten, laat staan om de camera stil te houden. Wat een magnifiek uitzicht krijgen we te zien en wat een hoogte gaan we op. Een sensatie, dat is het. Achtervolgd en voorgegaan door vele jeeps bereiken we de plek van waaruit we verder gaan lopen. Honderden paardjes met eigenaren wachten ons op om ons naar boven te kunnen brengen. Wij gaan lopen. Zo van onderaan de berg naar bovenkijkend heb je het idee dat dit niet gaat lukken, de lucht is ijl en de paardjes laten toch ook een geurtje achter en maken enorme stofwolken in opdracht van hun baasje.
We klimmen eerst via een pad steil omhoog, ingehaald door dikke Amerikanen op een kleine pony, langzaam aan door het mulle zand. Soms even stoppen om wat uit te rusten, de eerste dikke kleding uit te doen en weer naar het punt te staren waar we op uit moeten komen. Als de eerste klim is geweest wacht ons een trap van 250 treden. Nu klinkt dat als heel weinig maar dat is zo ongeveer tot de twintigste etage van een flatgebouw. Dus we bestijgen de trap, stoppen zo nu en dan om uit te rusten en bereiken uiteindelijk de top. We hebben het gehaald. Van hieruit hebben we een schitterend uitzicht op de krater van de vulkaan en de omgeving.
In een iets sneller tempo dalen we weer af. De paarden begeleiders ons naroepend of we toch niet op een paard naar beneden willen maar nee, wij lopen. Dit was ook weer een geweldige belevenis.
Terug bij de jeep staat Alan weer op ons te wachten, vouwt ons weer in de jeep en we rijden terug naar de plek waar de kleine bussen staan. Alan blijkt een verwoede fan van Marco Borsato. Alan spreekt Nederlands door de liedjes van Marco te luisteren. Hij vraagt ons of we een liedje willen horen. Nou dat willen we wel. Alan haalr een USB stick uit zijn tas en stopt in de radio. Vervolgens zitten we voordat we het weten de liedjes van Marco met z´n allen mee te galmen, nou ja, de chauffeur deed niet mee. We bedanken Alan hartelijk en stoppen hem nog iets toe met de groeten aan zijn skattie, zoals hij zijn vrouw noemde.
Om half elf zijn we terug in het hotel en wordt de dag gebruikt om een paar uurtjes te slapen en foto´s uit te zoeken. In de middag luieren we lekker in de tuin van het hotel en genieten van een drankje.
Wat een dag was dit.
Die avond gaan we met Alfred en Terry met de taxi naar de stad om te winkelen en te eten bij Toko Oen. De taxi brengt ons ongeveer 15 kilometer verder waarvoor we drie euro kwijt zijn. Het is niet te geloven.
Veel winkels zijn er niet maar we lopen hier en daar naar binnen en kijken wat, We kopen nog wel een mooie groene sarong met sjawl, alleen al voor de kleur neem je hem mee.
Via een lokale pasar, waar we echt niets willen kopen, lopen we naar Toko Oen. Toko Oen bestaat al zeventig jaar en is een restaurant in retrostijl. Ze hebben kroketten op het menu staan en daar hebben we wel trek in. Ze smaken natuurlijk heel anders en zijn anders van structuur maar wel lekker met wat sambal er op.
Die avond gaan we ook weer bijtijds naar bed want het was toch wel een bijzondere dag.
Om 12.00 uur worden we gewekt. We gaan naar de Bromo vulkaan om de zonsopgang mee te maken. Dik aangekleed staan we klaar voor vertrek waarvan het eerste deel met kleine bussen worden vervoerd. In elke bus kunnen negen personen en de begeleider. En dan vertrekken we in de richting van de Bromo, ontbijtje mee. We zijn klaarwakker want het is toch wel spannend. Na een behoorlijke afstand te hebben afgelegd komen we op een parkeerplaats met ontelbaar veel jeeps. We worden met z´n vieren in een jeep gevouwen en vertrekken in colonne naar boven. Dat is een beleving op zich, we maken bochten zo scherp als messen en we zo steil omhoog dat we het gevoel hebben dat we elk moment achterover de berg weer afrollen. We proberen ons aan alle kanten vast te houden maar daar is niet vele gelegenheid voor. Dus schuiven we naar elkaar toe en schieten we weer uit elkaar. Het was spectaculair. En wat een rijstijl. De chauffeur doet dit dagelijks dat kun je goed merken. Het is nog aardedonker en we zien geen hand voor ogen maar dat mag de pret niet drukken.
Als we eenmaal boven zijn voel je de kou en kopen we snel twee enorme wollen mutsen, lekker warm aan de oortjes. We zoeken het plekje waarvan wij denken dat de zonsopgang daar het beste is te zien. Daarvoor moeten we een uur wachten. Langzaam begint het te schemeren en de lucht rood te kleuren, de spanning stijgt. We rekken de nekken om het goed te kunnen zien. De een wil de zon zien opkomen en de ander wil de zon zien schijnen op de vulkaan. De belangen zijn verschillend, maar we delen de foto´s. En als dan eenmaal de zon op de vulkaan schijn en de contouren van de vulkaan worden zichtbaar dan zie je pas goed dat het op een maanlandschap lijkt. Het is adembenemend.
We lopen terug, vol van wat we hebben gezien en krijgen in een klein tentje waar we maar net met z´n allen inpassen een kop warme thee en eten ons meegebrachte ontbijtje. De dag is nog niet om want hierna beklimmen we de vulkaan en hiervoor moeten we weerde jeep in. En waar we het eerder hadden over steile wegen, was dat een peulenschil met waarmee we nu te maken hebben. Alan onze begeleider maakt wat foto´s voor ons vanaf de voorzit want achterin krijgen we het niet eens voor elkaar om zelf stil te zitten, laat staan om de camera stil te houden. Wat een magnifiek uitzicht krijgen we te zien en wat een hoogte gaan we op. Een sensatie, dat is het. Achtervolgd en voorgegaan door vele jeeps bereiken we de plek van waaruit we verder gaan lopen. Honderden paardjes met eigenaren wachten ons op om ons naar boven te kunnen brengen. Wij gaan lopen. Zo van onderaan de berg naar bovenkijkend heb je het idee dat dit niet gaat lukken, de lucht is ijl en de paardjes laten toch ook een geurtje achter en maken enorme stofwolken in opdracht van hun baasje.
We klimmen eerst via een pad steil omhoog, ingehaald door dikke Amerikanen op een kleine pony, langzaam aan door het mulle zand. Soms even stoppen om wat uit te rusten, de eerste dikke kleding uit te doen en weer naar het punt te staren waar we op uit moeten komen. Als de eerste klim is geweest wacht ons een trap van 250 treden. Nu klinkt dat als heel weinig maar dat is zo ongeveer tot de twintigste etage van een flatgebouw. Dus we bestijgen de trap, stoppen zo nu en dan om uit te rusten en bereiken uiteindelijk de top. We hebben het gehaald. Van hieruit hebben we een schitterend uitzicht op de krater van de vulkaan en de omgeving.
In een iets sneller tempo dalen we weer af. De paarden begeleiders ons naroepend of we toch niet op een paard naar beneden willen maar nee, wij lopen. Dit was ook weer een geweldige belevenis.
Terug bij de jeep staat Alan weer op ons te wachten, vouwt ons weer in de jeep en we rijden terug naar de plek waar de kleine bussen staan. Alan blijkt een verwoede fan van Marco Borsato. Alan spreekt Nederlands door de liedjes van Marco te luisteren. Hij vraagt ons of we een liedje willen horen. Nou dat willen we wel. Alan haalr een USB stick uit zijn tas en stopt in de radio. Vervolgens zitten we voordat we het weten de liedjes van Marco met z´n allen mee te galmen, nou ja, de chauffeur deed niet mee. We bedanken Alan hartelijk en stoppen hem nog iets toe met de groeten aan zijn skattie, zoals hij zijn vrouw noemde.
Om half elf zijn we terug in het hotel en wordt de dag gebruikt om een paar uurtjes te slapen en foto´s uit te zoeken. In de middag luieren we lekker in de tuin van het hotel en genieten van een drankje.
Wat een dag was dit.
Die avond gaan we met Alfred en Terry met de taxi naar de stad om te winkelen en te eten bij Toko Oen. De taxi brengt ons ongeveer 15 kilometer verder waarvoor we drie euro kwijt zijn. Het is niet te geloven.
Veel winkels zijn er niet maar we lopen hier en daar naar binnen en kijken wat, We kopen nog wel een mooie groene sarong met sjawl, alleen al voor de kleur neem je hem mee.
Via een lokale pasar, waar we echt niets willen kopen, lopen we naar Toko Oen. Toko Oen bestaat al zeventig jaar en is een restaurant in retrostijl. Ze hebben kroketten op het menu staan en daar hebben we wel trek in. Ze smaken natuurlijk heel anders en zijn anders van structuur maar wel lekker met wat sambal er op.
Die avond gaan we ook weer bijtijds naar bed want het was toch wel een bijzondere dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
